De 66e dag: lopen aks een God in Spanje

De 66e dag, Tweede Pinksterdag in Nederland, begon extreem vroeg. In de herberg waar ik verbleef besloot een ouder echtpaar in de slaapzaal om 5 uur alles in gereedheid te brengen voor een vertrek om 5.15 uur. Het was nog pikkedonker. Zijn met lampen aan op het hoofd vertrokken. Ik heb mij daarna nog een keer omgedraaid, maar aan de nachtrust kwam om 6 uur een absoluut einde omdat alle pelgrims iedere dag op dat tijdstip opstaan. Om 7 uur uur was ik aan de wandel op deze maandag. Het fenomeen Tweede Pinksterdag is hier volstrekt onbekend. Dus voor de meeste Spanjaarden was het een ordinaire werkdag. Pinksteren, Pentecostés, is überhaupt een katholieke feestdag die hier in dit land niet "echt leeft".
Het was deze ochtend uitermate fris, de weersverwachting was niet erg gunstig en bij vertrek zag ik, dat de eerste forse heuvelrug (hoogteverschil 330 meter) die gepasseerd moest worden, in de wolken was gehuld. Bovendien zag ik rond de klok van 8 uur een regenboog. Prachtig, maar wel een teken dat er regen in de buurt was. Het was een forse opgave om de top (770 meter hoogte) van de Alto del Perdón te bereiken. Het waaide heel hard en het was er koud. Heel koud. Toch heb ik besloten om te blijven lopen in een shirt met korte mouwen, terwijl de meeste andere pelgrims behoorlijk "winters" waren ingepakt. Ik heb boven op de top daarom maar een heel korte stop gemaakt, om niet te veel af te koelen. Wat foto's getrokken bij de beroemde beelden op de top en meteen begonnen aan de afdaling.
Ik was vooraf gewaarschuwd dat het een gevaarlijke steile afdaling was. Gevaarlijk niet alleen vanwege het dalingspercentage, maar vooral vanwege de steenslag. Enorme grote keien los op het pad. Rolling stones, ik blijf het heel link vinden om daar over heen te lopen bij een afdaling. En deze afdaling was ongeveer 2,5 kilometer lang. Ik heb het vervloekt, en zeker niet alleen in gedachte. Ik ben jaloers op die pelgrims, het zijn er niet veel, die dit soort afdalingen nemen als ware het dat zij op een geëgaliseerd pad lopen. Maar, ook hier geldt: ieder loopt zijn eigen CAMINO. Eigen tempo, met of zonder wandelstokken, met oortjes in voor muziek, of zelfs pelgrims, die een speaker op hun rugzak hebben bevestigd. Zo liep ik even achter een Italiaanse die (overigens redelijk geblesseerd) haar CAMINO liep met jazz-muziek aan.
De meeste pelgrims zijn vandaag gestopt in het mooie stadje Puente la Reina. Ik ben echter verder getrokken naar Zirauki (ook geschreven Chirauqui). Ik ben Navarra, in Pamplona zelfs aangeduid als "Kingdom of Navarra". Als je aan mensen vraagt of deze streek onderdeel uitmaakt van Baskenland krijg je verschillende antwoorden. Ik vroeg het op straat aan een jonge Spaanse dame die de Engelse taal beheerste en ik had de idee dat zij de mening was toegedaan dat de vraag op zich al een enigszins beledigend karakter had. Zij was duidelijk. Zij was van mening dat Navarra absoluut geen deel uit maakte van Baskenland. Later hoorde ik van een andere informante dat er bij de oudere generatie wel wat mensen zijn te traceren die een tegenovergestelde mening zijn toegedaan. Maar, zo liet ik mij vertellen, deze groep is een significante minderheid. Her en der kom je nog wel een Baskische vlag tegen, maar dat zijn er niet veel. Volgens ingewijden maakt deze streek officieel ook geen deel uit van het Baskische land.
Vandaag heb ik ook bij een aantal Zuid Koreanen navraag gedaan (onderweg, maar ook aan tafel bij de avondmaaltijd) of zij benefits van de universiteit genoten als zij als student het Spaanse deel van de CAMINO lopen. Ze keken stuk voor stuk verbaasd op. De informatie die ik eerder had verkregen van niet-Zuid Koreanen blijkt een waar "broodje-aap-verhaal" te zijn. Kan in ieder geval dat verhaal uit de CAMINO-lucht gehaald worden. Het is waar radio-bamboe-verhaal.
Het zware klim- en daalwerk daargelaten heb ik vandaag vooral genoten. Genoten omdat ik door een fantastische natuur gelopen heb. Vandaar ook de de titel van dit verslag: lopen als een God in Spanje. Prachtige heuvelachtige natuur met passages door schitterende dorpjes. En vriendelijke mensen, het "BUEN CAMINO" hoor je niet alleen van mede-pelgrims, maar ook van de lokale bevolking. En in ieder dorp zijn er één of meerdere herbergen (in het Spaans "Albergue") en is er minimaal één horecavoorziening. En dan -en ik blijf het herhalen- die geweldige sfeer op de wandelpaden. Het bonte en internationale gezelschap kleurt voor mij de dag. Ik geniet met volle teugen en de kilometers die ik maak (vandaag 29) voelen helemaal niet meer aan als "29 kilometers". Het lijkt erop alsof ik word meegezogen in een slipstream van iets heel moois. Het is werkelijk een genot om in de ochtend de wandelpaden op te mogen. Ik wandel alleen, ik wandel mijn CAMINO, maar waar ik ook kijk, er zijn altijd pelgrims in zicht. Soms loop je een tijdje met iemand op, en na een tijdje neem je weer afscheid en kies je verder op weer voor een andere partner. Een soort van wandelende partnerruil. Vandaag heb ik met vele verschillende nationaliteiten opgetrokken, maar ook weer even opgelopen met "oude bekenden": Daniël uit Seattle en Caitlin uit Portland Oregon, en ook weer met met de Australische Judy. Zij bleven allen achter in Puente la Reine. Ik arriveerde om 13 uur in dit machtig mooie stadje. Ik ben er een uurtje gebleven voor de lunch. Het weer was omgeslagen. Ten positieve vanuit mijn optiek. Heerlijk warm weer. Een graad of 25 in de middag en de zon is de rest van de dag en in de avond blijven schijnen. Overigens kom je in de middaguren niet meer veel pelgrims tegen. Er wordt -zo blijkt- vooral van de vroege ochtend tot het begin van de middag gelopen. Ik was ook de laatst aankomende in de herberg van deze dag.
En zoals gezegd ik ben verder getrokken naar Zirauki en ik ben in een magistraal mooi dorp terecht gekomen met een tegenover de kerk gelegen kwalitatief goede Albergue: Albergue Maraltotx. Een herberg die mede gerund wordt door een bijna 44-jarige voormalige pelgrim, de Italiaanse Serena uit Verona. Ze ontving mij deze namiddag hartelijk, was ook de serveerster deze avond in de bar/restaurant van de Albergue en met drie zoenen wenste ze mij bij vertrek uit het restaurant een "BUEN CAMINO". In vergelijking met Frankrijk ben in vele opzichten hier in een paradijselijke CAMINO-omgeving terecht gekomen.
Morgen heb ik een betrekkelijk korte etappe op de rol staan. Een tocht van slechts 25 kilometer naar het op een 675 meter hoge berg gelegen Villamayor de Monjardin. Ik had graag wat meer kilometers gemaakt maar na genoemd dorp volgt er een traject van 13 kilometer zonder dorpjes en zonder horecavoorzieningen. Een tocht naar het 38 kilometer verderop gelegen Los Acros lijkt mij geen verstandige optie, zeker niet als het goede weer zal aanhouden.
Gisteren schreef ik in mijn verslag dat er sprake is geweest van een onverwachte ontmoeting met mijn nichtje José en haar man Tonny. Ze genieten van een vakantie in Frankrijk, Portugal en Spanje. Nog steeds ben ik zeer blij verrast en verbaasd dat ze mij aan de hand van mijn verslagen hebben kunnen traceren. Overigens heb ik aan José mijn derde routeboek meegegeven: het boek van de Via Lemovicensis, de route van Vézelay naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Scheelt toch weer een paar ons in mijn rugzak en een gang naar een Spaans postkantoor.
Maar José en Tonny stuurden mij gisteravond nog een bericht per WhatsApp. Ik citeer nu: "wat ik vergeten ben te zeggen; mocht je op enig moment hulp nodig hebben tijdens de rest van jouw camino dan kun je ons altijd bellen en wij komen jouw richting uit". Ik weet dat meer vrienden onmiddellijk in deze richting zouden rijden bij een serieuze hulpvraag mijnerzijds, maar van het berichtje van José en Tonny werd ik echt heel stil. Het raakte mij. En ik hoop dat ik hun hulp niet hoef in te roepen, maar een ongelukje zit in een klein hoekje, zoals vandaag bijvoorbeeld bij die riskante afdaling. Het is een onvoorwaardelijke steun in de rug dat je weet dat er familie van je is in dit land die hun vakantie direct willen aanpassen als dat nodig zou zijn.
En ik heb het eerder gememoreerd. Iedere dag weer komen er pelgrims door blessures in de problemen. Deze ochtend sprak ik een jonge dame uit de USA die in ieder geval vandaag per bus moet reizen omdat een arts haar een loopverbod heeft opgelegd. Er is sprake geweest van een te zware overbelasting van de knieën bij de verschillende afdalingen. En soms is er ook sprake van meer desastreuze incidenten. Sterfgevallen, waar over ik schreef in mijn verslag toen ik de Pyreneeën over ben getrokken. Maar ook vandaag passeerde ik een herdenkingsmonument. Een monument ter nagedachtenis aan de Belgische pelgrim Frans Koks die op de hellingen van Alte del Perdón is overleden. En dát is ook de CAMINO.
De CAMINO is er voor iedereen. Verschillende pluimages, en voor diverse leeftijden. Een paar dagen geleden bij de oversteek van de Pyreneen ontmoette ik een Poolse Amerikaan uit Chicago die vijf dagen met zijn twee kinderen aan het wandelen was. Een zoon van 12 en een dochter van tien. Vijf kortere etappes van ongeveer 15 kilometer per dag. Geweldig om dat ook mee te maken.
En vandaag, deze avond, ontmoette ik in mijn slaapzaal een 90-jarige Duitser die samen met zijn dochter bezig is met zijn CAMINO, zijn zevende CAMINO. Hij loopt 14 dagen en vandaag heeft hij 10 kilometer afgelegd. En ik weet welke 10 kilometers. Zware kilometers. Chapeau voor deze oude zeer kranige man. Ook dat is de CAMINO.
Ik vind het geweldig om daar deelgenoot van te mogen zijn.
Morgen dag 67, waarschijnlijk weer genieten.