De 63e dag: The WAY, Daniël, Margot & Mark
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
02 Juni 2017 | Spanje, Roncesvalles
De CAMINO was wereldwijd al heel erg populair, maar de film "the WAY", heeft deze populariteit een enorme boost gegeven. De Amerikaanse productie uit 2010 met Martin Sheen in de hoofdrol gaat over de Amerikaanse tandarts Tom die letterlijk in de voetsporen treedt van zijn zoon Daniël. In de film wordt Daniël het slachtoffer van een storm en komt hij op de eerste etappe van zijn CAMINO tussen Saint-Jean-Pied-de-Port en Roncesvalles om het leven. Vader Tom reist af naar de Franse grensplaats, identificeert zijn zoon, laat hem in Frankrijk cremeren en besluit te achterhalen waarom zijn zoon de tocht naar Santiago de Compostela wilde maken. En om antwoorden te vinden besluit hij letterlijk in de voetsporen te treden van zijn zoon, met in zijn rugzak de as van zijn zoon. Een zeer aansprekende film, dramatisch en heel erg mooi. Een aanrader.
Deze inleiding gebruik ik niet zinder reden voor het verslag van deze dag, de 63e dag. Vandaag liep ik de zelfde etappe als Daniël van plan was te doen. Al eerder schreef ik dat de tocht door de Pyreneeën niet ongevaarlijk is. Het weer kan er binnen zeer korte tijd omslaan en er kunnen daardoor gevaarlijke situaties ontstaan. Verschillende mensen zijn op dit traject om het leven gekomen. De dood van Daniël in de film is dus geen fictie. Enige jaren geleden kwam hier nog een Nederlander om het leven en vandaag passeerde ik meerdere herdenkingsmonumenten. Ook eentje van een op deze flanken overleden Braziliaan. Twee weken geleden zijn de medische en paramedische hulpverleners nog druk in de weer geweest om enige wandelaars die door een extreme koude waren bevangen van de berg af te halen.
En ook deze dag "spookte" het in de Pyreneeën.
Rond 6.30 uur maakte ik een aanvang met mijn wandeling van deze dag richting het refuge Orisson. Een trip van 1 kilometer die ik gisteren ook al had gemaakt. Een zware kilometer. Ik had in een dependance van het refuge geslapen omdat er sprake was geweest van een overboeking. In Orisson genoot ik van een ontbijt en om 7.20 uur vertrok ik in de ochtendzon richting Roncevalles in Spanje. Een werkelijk prachtige tocht. Prachtige vergezichten en de temperatuur liep al snel op naar boven de 20 graden. Onderweg ontmoette ik vele pelgrims die ik kende van de refuge Orisson. De wandeling was zwaar maar de diesel werkte optimaal. In de buurt van het beeld van de "Maagd van Biakorri" sprak ik nog met een heuse herder die dag in dag uit met zijn kudde schapen, en zijn twee honden, in de weer was op de groene hellingen van de Pyreneeën. Op dat moment liep ik samen op met de Australische (psychologe) Judy Pickard. Even verder op bij het "Kruis van Thibault" moest ik haar laten gaan. Haar tempo was hoger dan dat van mij.
Maar bij dat Kruis gebeurde waarvoor we als pelgrims zijn gewaarschuwd. Het weer sloeg om. Niet geleidelijk, maar plots. Er kwam een zeer dichte mist opzetten en de temperatuur zakte naar mijn idee onder de 10 graden. En een half uur later verdween deze mist en kwamen we terecht in zware regenbuien, inclusief hagel. De poncho moest tevoorschijn worden gehaald en ik heb ongeveer 1 uur in de stromende regen gelopen. Maar gelukkig had ik weer zicht op andere pelgrims en dat was in de mist niet meer het geval. Het zicht was in die mist niet meer dan 25 meter. Ik voelde mij niet echt op mijn gemak en de film "the WAY " flitste door mijn hoofd, zeker ook nog toen ik het monument van de omgekomen Braziliaan passeerde. Het was kommer en kwel. Ook nog toen ik om 10 uur de Frans/Spaanse grens passeerde. Van daaruit moest er nog verder geklommen worden naar de top van de Spaanse berg "Col Lepoeder". Toen ik deze top om 11.45 uur bereikte liep ik weer in de zon. Een onvergetelijke en ook spannende belevenis op deze dag: de snelle klimatologische mutaties waardoor wandelaars in zeer ernstige problemen kunnen komen. Aan de Spaanse zijde van de tocht van vandaag waren meerdere postjes ingericht waar door een druk op een knop contact gelegd kon worden met hulpverleners.
Bij de afdaling waren er twee opties. Een gevaarlijke, zeer steile afdaling, en een langere meer veilige variant. Mede op advies dat ik gisteren had ontvangen van Herman in de Accueil in Saint-Jean heb ik geopteerd voor de meer veilige variant. Een prachtige afdaling en ik kreeg zeer snel zicht op het klooster in Roncesvalles waar ik de nacht zou gaan doorbrengen. Ik kon mij meteen inschrijven bij mijn aankomst tegen 13 uur. Judy zat al een uurtje op een bankje in de zon. Tegen 14 uur kon ik naar mijn bed 151. Er kunnen hier 275 pelgrims worden ondergebracht. Er is plaats voor 400 pelgrims, maar de regionale overheid van Navarra heeft een plafond vastgesteld van 275 pelgrims.
De refuge wordt volledig gedreven door vrijwilligers van het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap. Een klooster dat 700 jaren geleden is gebouwd speciaal voor de opvang van pelgrims. De eigenaren van het klooster, een Fraternité, verpachten gebouwen en gronden aan een organisatie als het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap, maar ook aan particuliere ondernemers. Zo zit er ook nog een hotel in het complex en zijn er ook nog twee herbergen. Daar wordt ook de avondmaaltijd en het ontbijt geserveerd.
Ik was redelijk vroeg bij het klooster en ik kon mij onmiddellijk inschrijven. Dat gold niet voor de pelgrims die later arriveerden. Er was rond drie uur sprake van een lange wachtrij met ook zeer lange wachttijden. De paspoorten moeten op last van de Spaanse autoriteiten gescand worden, worden onmiddellijk gecheckt bij het bevoegde gezag omdat er vrees bestaat dat er zich tussen de pelgrims terroristen bevinden.
En die wachtrij was een zeer internationaal gezelschap. Dit maal ook vele Zuid Koreanen. Tegen 17 uur waren alle plaatsen vergeven en moesten nog binnenkomende pelgrims worden doorgestuurd naar andere slaapgelegenheden in de buurt van het klooster. Zal nog wat worden morgenavond als al deze pelgrims weer op zoek moeten naar "bed, bad en brood".
Ik ontdekte deze avond dat mijn bovenbuurman in het stapelbed een Amerikaanse jongen is, die luistert naar de naam.........DANIËL. Deze Daniël is gelukkig heelhuids in Roncevalles gearriveerd. Goddank!
Op deze dag gingen mijn gedachten ook uit naar Margot en Mark, die vandaag in Geldrop in het huwelijk treden. Graag had ik hen willen feliciteren op de eerste dag van hun CAMINO, hun weg na de huwelijksvoltrekking. Ook hun ouders had ik graag willen gelukwensen en dan in het bijzonder Rianne en André, de ouders van de bruid. Dat doe ik bij deze op afstand en op hoogte (950 meter).
Morgen daal ik verder af. En als de weersverwachtingen kloppen zal ik de gehele dag in een poncho moeten lopen. Geen mooi vooruitzicht. Mogelijk ter compensatie weer wel mooie panoramische vergezichten.
Deze inleiding gebruik ik niet zinder reden voor het verslag van deze dag, de 63e dag. Vandaag liep ik de zelfde etappe als Daniël van plan was te doen. Al eerder schreef ik dat de tocht door de Pyreneeën niet ongevaarlijk is. Het weer kan er binnen zeer korte tijd omslaan en er kunnen daardoor gevaarlijke situaties ontstaan. Verschillende mensen zijn op dit traject om het leven gekomen. De dood van Daniël in de film is dus geen fictie. Enige jaren geleden kwam hier nog een Nederlander om het leven en vandaag passeerde ik meerdere herdenkingsmonumenten. Ook eentje van een op deze flanken overleden Braziliaan. Twee weken geleden zijn de medische en paramedische hulpverleners nog druk in de weer geweest om enige wandelaars die door een extreme koude waren bevangen van de berg af te halen.
En ook deze dag "spookte" het in de Pyreneeën.
Rond 6.30 uur maakte ik een aanvang met mijn wandeling van deze dag richting het refuge Orisson. Een trip van 1 kilometer die ik gisteren ook al had gemaakt. Een zware kilometer. Ik had in een dependance van het refuge geslapen omdat er sprake was geweest van een overboeking. In Orisson genoot ik van een ontbijt en om 7.20 uur vertrok ik in de ochtendzon richting Roncevalles in Spanje. Een werkelijk prachtige tocht. Prachtige vergezichten en de temperatuur liep al snel op naar boven de 20 graden. Onderweg ontmoette ik vele pelgrims die ik kende van de refuge Orisson. De wandeling was zwaar maar de diesel werkte optimaal. In de buurt van het beeld van de "Maagd van Biakorri" sprak ik nog met een heuse herder die dag in dag uit met zijn kudde schapen, en zijn twee honden, in de weer was op de groene hellingen van de Pyreneeën. Op dat moment liep ik samen op met de Australische (psychologe) Judy Pickard. Even verder op bij het "Kruis van Thibault" moest ik haar laten gaan. Haar tempo was hoger dan dat van mij.
Maar bij dat Kruis gebeurde waarvoor we als pelgrims zijn gewaarschuwd. Het weer sloeg om. Niet geleidelijk, maar plots. Er kwam een zeer dichte mist opzetten en de temperatuur zakte naar mijn idee onder de 10 graden. En een half uur later verdween deze mist en kwamen we terecht in zware regenbuien, inclusief hagel. De poncho moest tevoorschijn worden gehaald en ik heb ongeveer 1 uur in de stromende regen gelopen. Maar gelukkig had ik weer zicht op andere pelgrims en dat was in de mist niet meer het geval. Het zicht was in die mist niet meer dan 25 meter. Ik voelde mij niet echt op mijn gemak en de film "the WAY " flitste door mijn hoofd, zeker ook nog toen ik het monument van de omgekomen Braziliaan passeerde. Het was kommer en kwel. Ook nog toen ik om 10 uur de Frans/Spaanse grens passeerde. Van daaruit moest er nog verder geklommen worden naar de top van de Spaanse berg "Col Lepoeder". Toen ik deze top om 11.45 uur bereikte liep ik weer in de zon. Een onvergetelijke en ook spannende belevenis op deze dag: de snelle klimatologische mutaties waardoor wandelaars in zeer ernstige problemen kunnen komen. Aan de Spaanse zijde van de tocht van vandaag waren meerdere postjes ingericht waar door een druk op een knop contact gelegd kon worden met hulpverleners.
Bij de afdaling waren er twee opties. Een gevaarlijke, zeer steile afdaling, en een langere meer veilige variant. Mede op advies dat ik gisteren had ontvangen van Herman in de Accueil in Saint-Jean heb ik geopteerd voor de meer veilige variant. Een prachtige afdaling en ik kreeg zeer snel zicht op het klooster in Roncesvalles waar ik de nacht zou gaan doorbrengen. Ik kon mij meteen inschrijven bij mijn aankomst tegen 13 uur. Judy zat al een uurtje op een bankje in de zon. Tegen 14 uur kon ik naar mijn bed 151. Er kunnen hier 275 pelgrims worden ondergebracht. Er is plaats voor 400 pelgrims, maar de regionale overheid van Navarra heeft een plafond vastgesteld van 275 pelgrims.
De refuge wordt volledig gedreven door vrijwilligers van het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap. Een klooster dat 700 jaren geleden is gebouwd speciaal voor de opvang van pelgrims. De eigenaren van het klooster, een Fraternité, verpachten gebouwen en gronden aan een organisatie als het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap, maar ook aan particuliere ondernemers. Zo zit er ook nog een hotel in het complex en zijn er ook nog twee herbergen. Daar wordt ook de avondmaaltijd en het ontbijt geserveerd.
Ik was redelijk vroeg bij het klooster en ik kon mij onmiddellijk inschrijven. Dat gold niet voor de pelgrims die later arriveerden. Er was rond drie uur sprake van een lange wachtrij met ook zeer lange wachttijden. De paspoorten moeten op last van de Spaanse autoriteiten gescand worden, worden onmiddellijk gecheckt bij het bevoegde gezag omdat er vrees bestaat dat er zich tussen de pelgrims terroristen bevinden.
En die wachtrij was een zeer internationaal gezelschap. Dit maal ook vele Zuid Koreanen. Tegen 17 uur waren alle plaatsen vergeven en moesten nog binnenkomende pelgrims worden doorgestuurd naar andere slaapgelegenheden in de buurt van het klooster. Zal nog wat worden morgenavond als al deze pelgrims weer op zoek moeten naar "bed, bad en brood".
Ik ontdekte deze avond dat mijn bovenbuurman in het stapelbed een Amerikaanse jongen is, die luistert naar de naam.........DANIËL. Deze Daniël is gelukkig heelhuids in Roncevalles gearriveerd. Goddank!
Op deze dag gingen mijn gedachten ook uit naar Margot en Mark, die vandaag in Geldrop in het huwelijk treden. Graag had ik hen willen feliciteren op de eerste dag van hun CAMINO, hun weg na de huwelijksvoltrekking. Ook hun ouders had ik graag willen gelukwensen en dan in het bijzonder Rianne en André, de ouders van de bruid. Dat doe ik bij deze op afstand en op hoogte (950 meter).
Morgen daal ik verder af. En als de weersverwachtingen kloppen zal ik de gehele dag in een poncho moeten lopen. Geen mooi vooruitzicht. Mogelijk ter compensatie weer wel mooie panoramische vergezichten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
