De 57e dag: La Paay en uitgedroogde hersenen

Vandaag op de 57e dag van mijn CAMINO ben ik geconfronteerd geweest met een zeer heugelijk gegeven. Al om 12 uur deze middag kon ik mij melden bij het Office du Tourisme op de Place du Tour du Sol in het zonovergoten Saint-Sever.
Deze ochtend was ik om 5.45 uur opgestaan, zoals alle in de refuge aanwezige pelgrims, en om 6.45 uur begon de wandeling over een afstand van 22 kilometer van Mont-de-Marsan naar Saint-Sever. Reden van het vroege vertrek was gelegen in het enkele kale feit dat in de middag temperaturen van ruim boven de dertig graden bereikt konden worden.
En die 22 kilometer kon ik al afsluiten om 12 uur. Vijf uren en vijftien minuten, inclusief een rust van 30 minuten ergens in de schaduw, gezeten op een boomstam. Terrasjes ontbraken nu eenmaal onderweg. Het wandelen verliep zeer goed, behoudens het tweede en het laatste uur.
Zoals ik gisteren al beschreef in mijn verslag zijn over het algemeen het tweede en het laatste uur aan te merken als de lastigste, zo ook vandaag. Deze keer was er nog een extra reden waarom dat laatste uur zo zwaar was. Het oude centrum van Saint-Sever is gelegen op een aardige heuvel. En het was een steile klim, een erg lange steile klim en die "genomen" moest worden bij de eerder beschreven klimatologische omstandigheden.
En in dat oude centrum staat ook het Office du Tourisme, al waar de inschrijving voor een verblijf in de refuge municipal kon plaatsvinden, de 10 euro kon worden betaald en waar de credential wederom "getamponneerd" kon worden. Ter herinnering, "tamponneren" is het plaatsen van de stempel in het credential, de "geloofsbrief". Even verder op in het leuke oude centrum is de refuge te vinden, die is ondergebracht in het oude Jacobijnenklooster.
Het was gezellig in het dorp. Druk ook vanwege de zaterdagmarkt die rond het middaguur ten einde liep. Er kwam een overheerlijk vakantiegevoel over mij heen. Voordat ik de refuge heb opgezocht, heb ik mijzelf eerst getrakteerd op een overheerlijke "Cola Zero avec beaucoup des glacons" (colaatje Zero met veel ijs). Wat een basaal genot. Alsof er een Frans engeltje over je tong pist.
In overdrachtelijke zin welteverstaan. Niet dat de idee ontstaat dat ik een "Patricia-Paay-achtige-urine-fetisjistische-obsessie" heb. Die Zero smaakte mij uitstekend, verkwikkend en fris, en dat is toch zeer wezenlijk anders dat een gele (wat zure) elixer op lichaamstemperatuur. Een elixer is overigens x. een drankje waaraan bepaalde magische of geneeskundige krachten wordt toegekend. Ik heb wel eens gelezen dat een stevige "bui" lichaamseigen-ochtendurine wratten doet laten verdwijnen. Ik kan mij echter toch niet herinneren ergens gelezen te hebben dat het niet al te fraaie zanggeluid van La Paay in verband te brengen zou zijn met wratten op haar stembanden. Daarom.....ze zal ongetwijfeld een andere reden hebben gehad om het aan een ander toebehorende lichaamsvocht tot zich te nemen.
Waar heb ik het over? Zijn mijn gedachten door de verzengende hitte op hol geslagen? Zijn mijn hersenen dezer dagen uitgedroogd en raak ik mentaal volledig gederailleerd?
De eerste kilometer deze ochtend liep ik op met Wil van der Velden, de Nederlandse 68-jarige voormalige basisschooldirecteur uit Geldrop/Zesgehuchten. Maar na één kilometer kwam de diesel van Van der Velden op gang. Binnen werkelijk no-time was hij uit mijn gezichtsveld verdwenen. In iets meer dan twee uren had hij al 12.5 kilometer afgelegd en om 11 uur meldde hij zich bij het Office du Tourisme in Saint-Sever. Een ongelooflijk gemiddelde van ruim 6 kilometer per uur. Een bijzondere prestatie. Dat geldt ook voor de Duitse 29-jarige (IT-specialist) pelgrim Etienne uit Hamburg die zich om 15 uur in de refuge meldde (samen met zijn Franse pluche poppetje monsieur M), nadat hij eerder vroeg op de dag was vertrokken vanuit Roquefort, een afstand van maar liefst 50 kilometer en dat in deze verzengende hitte. Morgen "pikt" hij nog een wandelingetje mee van ruim 45 kilometer. Hij is op dezelfde dag als ik, op 1 april jongstleden vertrokken, maar dan wel in het noord-Duitse Hamburg. Morgen passeert hij de grens van 2000 kilometer. Een onbeschrijfelijke prestatie. Iedereen doet de CAMINO op zijn of haar wijze. Ik doe mijn CAMINO op een "Daansiaanse" wijze.
Meteen na mijn aankomst in de refuge meldde zich de hospitalier, de gastheer Philippe. Hij heette mij welkom en gaf wat uitleg over de huisregels. Maar hij kaartte vervolgens een existentieel probleem aan. Even verder op, 29 kilometer, ligt het dorp Beyries. Voor veel pelgrims de volgende stop. Echter,.....de refuge wordt op dit moment verbouwd en er zijn in het dorp geen andere slaapplaatsen beschikbaar. Ook ik was van plan in dit dorp te gaan overnachten. Philippe gaf aan dat er een alternatief is wat er op neer komt om een traject van 15 kilometer per bus te overbruggen naar het dorp Amou om van daaruit dan verder te lopen naar Orthez. Hij heeft dit alternatief uitgewerkt en aan alle pelgrims overhandigd. Voor de Duitser Etienne is het verder geen probleem want voor hem was Beyres al geen optie om te slapen. En voor mij is het reizen per bus een "CAMINO-zonde". "Nood breekt wet" zou ik als een valide rechtvaardigsgrond kunnen presenteren. Ik heb er over nagedacht, maar het door Philippe aangereikte alternatief zal ik niet gaan realiseren. Ik pas mijn programma iets aan. Morgen zal ik wederom een relatief korte tocht van ongeveer 17 kilometer naar Hagetmau afleggen om dan op maandag verder naar Orthez te wandelen over een afstand van ongeveer 32 kilometer. Etienne heeft het alternatief ook gepresenteerd ter bescherming van de pelgrims in verband met hitte. Ik ben vol begrip, maar dit gaat het niet worden: geen bus. Ook de andere pelgrims hebben deze optie verworpen.
Morgen loop ik nog in het departement Les Landes. Op maandag verlaat ik dit departement en treed ik binnen in het departement Pyrénées Atlantique. Het begin van het echte klimwerk.
Vanavond heb ik ook nog een wandeling gemaakt. Neen, ik ben niet gek geworden, maar het was dringend nodig om proviand in te slaan. En daarvoor moest ik een grote of kleine supermarkt bezoeken. In het centrum van van Saint-Sever was tot voor kort nog een supermarkt gevestigd, maar deze is recent bezweken onder de druk van de grote giganten hier in Frankrijk: Carrefour, Supermarché, Intermarché, Lidl of Lerclercq. Ik heb het al eerder vermeld in een van de eerdere verslagen, maar het vestigen van de grote winkelbedrijven aan de rand van het dorp of van de stad heeft een letaal effect op de leefbaarheid van de gemeente. Hoe dan ook, ik moest twee kilometer lopen en ook weer twee kilometer terug om wat proviand in te slaan en om een speciaal soort tape aan te schaffen. Een tape ter preventie van "ampoules" (blaren). Geweldig materiaal, dat ik hier in Frankrijk ontdekt heb, en dat niet te koop is bij de pharmacie, maar alleen in de schappen ligt bij die grotere supermarkten. Ik gebruik de tape zeker niet iedere dag, maar op gezette tijden wordt er in de ochtenduren her en der wat tape geplakt. En daarover heen de inmiddels al stevig riekende wandelkousen, die ik tot op heden op advies (november 2016) van een Nederlandse CAMINO-wandelaar ná vertrek op 1 april niet heb gewassen. Ik weet niet welke argumentatie deze adviseur gebruikte, maar naar mijn idee had het iets van doen met in waspoeder aanwezige chemische preparaten. Ik heb er verder niet diepgaand over nagedacht, ik heb het advies "gewoon" opgevolgd en tot op heden is er sprake geweest van slechts één blaar (op de tweede dag). En dat had naar mijn idee te maken niets te maken met die sokken, maar met het insmeren van mijn voeten met crème. Sommige lopers zweren bij het insmeren van hun voeten, ik ben er op 2 april mee gestopt en ik heb de dure tube smeersel vanuit Rocroi in noord-Frankrijk teruggestuurd naar het thuisadres.
In mijn verslag van gisteren vroeg ik mij af hoe het verging met de jonge dame en haar ezel. Door meerdere mensen werd mij vandaag een link toegestuurd van haar blog. Ze is na 21 dagen gearriveerd in de grensplaats (met België) Rocroi. Een prima prestatie, maar zonder ezel had ze daar waarschijnlijk (zoals ik) na een week op de stadspoort kunnen kloppen. En die Hamburger Etienne had het mogelijk al na twee dagen gedaan. Maar nogmaals, iedereen maakt zijn eigen CAMINO.
Het gaat uiteindelijk om de WEG daar naar toe, en niet zo zeer over het bereiken van de eindbestemming. Voor velen is het bereiken van Santiago de Compostela een afknapper omdat de laatste 100 kilometer veel pseudo-pelgrims er een kermis van maken. Aldus een hoogleraar ethiek vandaag in een artikel in Trouw (dat ik kreeg toegestuurd van goede vriend Geert). Reden voor veel ware pelgrims om Santiago de Compostela snel weer te verlaten. Zij lopen door naar het "einde der wereld" op het meest westelijke punt van Spanje, het ruim 80 kilometer verderop aan oceaan gelegen Finisterre. Ik had het plan ook al opgevat om dit traject te gaan lopen en om dan vervolgens nog één dag door te lopen naar Muxia. Dan is de "trilogie" compleet. Maar het is een plan. Niet meer, niet minder. En of dit plan daadwerkelijk tot uitvoering wordt gebracht, bezie ik tegen die tijd. Waarschijnlijk begin juli.
Terwijl de Fransen op dit moment massaal kijken naar de Franse (voetbal) bekerfinale op TV, ga ik deze dag afsluiten. Morgen sta ik weer op om 5.45 uur en probeer ik voor het middaguur te arriveren in Hagetmau. Ik moet in die gemeente de sleutel van het refuge municipal ophalen bij het zwembad. Wie weet, ga ik morgen te water....kunnen meteen die uitgedroogde hersenen wat "bewaterd" worden!!