De 53e dag: Bazas, Davis, Manchester en Ivanhoe

Er zijn van die dagen, ook tijdens mijn CAMINO, dat er niet zo veel te vertellen valt.
Deze dag is zo'n dag, ik ben van A naar B gelopen. Van Pondaurat naar het oude bisschopstadje Bazas, bekend vanwege de eeuwenoude kathedraal. Een toeristische trekpleister in deze regio.
Afgelopen nacht, de nacht van maandag op dinsdag, werd ik opgeschrikt door het verschrikkelijke nieuws uit de UK, uit Manchester. Een verschrikkelijke aanslag die mij stil maakte. Stil, verslagen bij het horen van het nieuws en ook tijdens de tocht van vandaag. De gebeurtenissen in Manchester tonen weer eens aan hoe fragiel onze samenleving in elkaar steekt. Het is de waanzin ten top dat weerloze en onschuldige burgers de dood in worden gejaagd. Aan de tafels van de dagelijkse praatprogramma's in Nederland, maar waarschijnlijk ook hier in Frankrijk, zullen deze avond weer allerlei "deskundigen" aanschuiven om hun achteraf-analyses met het grote publiek te delen. En van al dat analyseren wordt de samenleving ook niet direct veiliger. Ik keur iedere vorm van fanatisme af. Laat dat helder zijn. Maar laten zij die aan de macht zijn eens goed nadenken waar dit fanatisme vandaan komt.
Een tweede moment om op deze dag stil te worden is het nieuws dat is dat de held uit mijn jeugdjaren, Ivanhoe, vandaag is overleden. Dat wil zeggen dat Roger Moore, bij het grotere publiek beter bekend uit de serie The Saint en uit de zeven 007-films waarin hij de hoofdrol van James Bond voor zijn rekening nam. Maar voor mij is Roger Moore nog steeds Ivanhoe, de koele ridder met zijn schildknaap Gurth, levend in de 12e eeuw. De TV-serie, in zwart-wit, is gebaseerd op de gelijknamige historische roman van Sir Walther Scott. Ik heb toentertijd gesmuld van deze serie. Bij terugkeer in Nederland ga ik toch nog eens aantal afleveringen bekijken, mede ter nagedachtenis aan de overleden Roger 'Ivanhoe' Moore.
De tocht van vandaag heb ik gelopen terwijl het zeer zwaar bewolkt weer was. Sterker nog, ook deze dag is wederom niet geheel regenvrij geweest. Bij vertrek was er sprake van zeer lichte motregen en die lichte regen heeft toch twee uren aangehouden. Bij aankomst in Auros, rond de klok van tien uur, werd het droog en de zon brak pas echt door ruim na mijn aankomst in Bazas.
Het vertrek bij de familie Jamain in Pondaurat was hartelijk. Ik werd uitgebreid uitgezwaaid door de vrouw des huizes, de verstandelijk beperkte zoon Christoffe en kleindochter Maëva. Toen ik de zoon des huizes deze ochtend na het ontbijt ontmoette moest ik weer terugdenken aan het kaas-dessert van gisteravond. Voormalig HBS-klasgenoot Tom heeft in een reactie de "tenenkaas" een naam meegegeven die meer past bij de Franse gastronomische keuken: "fromage d'oreils". Met deze naam smaakt het ook meteen "beter".
Geweldig zijn al die reacties die iedere dag weer de revue passeren. Ook hartverwarmend is het gegeven (ik werd er door mij eega Lia op attent gemaakt) dat het blog, waar alleen de kale verslagen op worden geplaatst, inmiddels bijna 20.000 keer is bezocht.
Gisteravond verliep het plaatsen van het verslag op het blog niet zonder slag of stoot. Er was geen WiFi voorhanden en dus moest ik zoals vele andere keren middels blue tooth een persoonlijke hotspot-verbinding tot stand brengen tussen mijn iPhone en iPad mini. Een onvoorwaardelijk vereiste is dan wel dat er een stabiele (minimale) 3G-verbinding met mijn gsm moet zijn. En gister was het weer eens raak omdat ik in redelijk verre uithoek vertoefde, waarin deze verbinding zeer instabiel was. Waar alle andere pelgrims al lang onder wol liggen, was ik gisteren tot zeer laat in de avond buiten het huis van de familie Jamain op zoek naar de meest ideale spot om mijn bericht te publiceren. Op FB deze keer alleen foto's, omdat het opladen van een videootje over de wakende en keffende Chihuahua's niet lukte. Later op deze dag heb ik in Bazas het filmpje alsnog op FB geplaatst. En de volgers op het blog werden, zo hoorde ik deze ochtend, verrast met drie mails. Bij twee berichten vertoefde ik in zuid-Frankrijk, bij de derde was ik aan de wandel in de USA. Inmiddels heb ik teee berichten verwijderd.
Na vertrek deze ochtend bij het gezin Jamain bezocht ik allereerst in hun woonplaats de "Église Saint-Antoine". De vrouw des huizes had mij gezegd dat ik "haar" kerk zeker moest bezoeken ook al vanwege mijn naam, Antoine. Een mooi kerkje, maar niet echt heel bijzonder. Zoals ook de tocht van deze dag niet echt bijzonder was. Wel mooie natuur, maar een groot deel van het parcours verliep over een route departemental. Een niet echt inspirerende omgeving.
Het doel van vandaag was daarentegen wel zeer de moeite waard en dat gold zeker voor de Cathédrale Saint-Jean-Baptiste (Johannes de Doper). Ik ben er na aankomst naar binnen gegaan en ik heb er in stilte gezeten bij het beeld van Saint-Antoine, waar ik ook een kaars heb aangestoken. Een kaars, in licht verbonden met hen die gisteravond en vandaag zijn overleden na de aanslag in Manchester en natuurlijk voor Ivanhoe.
De CAMINO van velen verloopt via een zelfde patroon. Ik was als een van eerste pelgrims in Bazas. Maar inmiddels heb ik Guy, Brigitte (die ik al een aantal dagen niet meer had gezien) en ook weer Monsieur Haricot op het mooie plein voor de Cathédrale kunnen waarnemen. En dat geldt ook voor de twee dames uit Orléans, die twee nachten geleden ook sliepen in de refuge in Saint-Ferme.
Ik heb een aantal uren op het terras van het centrale plein voor de kathedraal doorgebracht. Lekker tot rust komen, maar ook wachtend op het tijdstip van 17 uur. Op dat tijdstip had ik afgesproken met Mister Davis. De familie Davis zijn vrijwilligers, lid van een groep vrijwilligers, die bereid zijn pelgrims in hun huis op te vangen. De toeristische sectie van de plaatselijke parochie (La Pastorale de Tourisme) coördineert dit vrijwilligerswerk. Je wordt door de gastheer en/of gastvrouw gastvrij opgevangen, schuift in de avond aan bij hen aan tafel en in de ochtenduren ontbijt je samen met hen. Kosten: in beginsel niets. Er wordt een donativo, een vrijwillige bijdrage gevraagd.
En de ontvangst bij de heer en mevrouw Davis was superieur. Ze wonen schuin achter de kathedraal en je ziet aan de voorgevel niet, dat er een machtig mooi huis achter schuil gaat. De heer en mevrouw Davis zijn globetrotters geweest, komen uit Nieuw Zeeland, maar beschikken over meerdere paspoorten (onder andere Brits, Iers en Nieuw Zeeland). Ze leven op hun Ierse paspoort al 20 jaren in Frankrijk. De heer Davis, hij heeft zelf zijn Engelse voornamen John Michael getransformeerd in Jean-Michel en zijn eega Lesley wonen al weer 9 jaren in dit fantastische huis. Beiden zeventigers, hij een gepensioneerde financieel accountant, zij een voormalig lerares en computerdeskundige. Hij maakt "pastel paintings" (www.simplesite.com/jean-michel). Ze zijn heel gelukkig in Frankrijk. Een dochter van hen heeft zich 20 kilometer in de buurt van Balzas gevestigd, twee dochters wonen in Australië en de vierde dochter woont nog in Nieuw-Zeeland. De ontvangst was heel warm en geheel in stijl, vooral Engelse stijl. Met thee en een biscuit. En natuurlijk .....aardbeien met room. Alsof ik op Wimbledon aanwezig ben. Deze avond heb ik heerlijk gegeten, een traditioneel aardappel/vlees-gerecht uit Nieuw-Zeeland. En daarna in stijl op de sofa een kopje thee.
Maar wat heerlijk ook dat ik sinds 17 uur Engels heb kunnen spreken. Heerlijk, een genot, alsof er een Engels engeltje over je tong pist......
Mijn dag zit erop. Morgen nog een relatief korte "tussenetappe" naar Captieux. En de dag nadien ....het grote bos van Les Landes in.