De 49e dag: Pelforth en het "goei volk"
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
19 Mei 2017 | Frankrijk, Saint-Astier
Vandaag in het dorpje Douzillac dwaalden mijn gedachten af naar het jaar 1968. In dat jaar won voor de eerste keer een Nederlander de Tour de France. In een enerverende slotetappe, een tijdrit, versloeg Jan Janssen de Belgische grootheid Herman van Springel. Janssen was op die zondag gestart als tweede in het algemeen klassement. Hij was zeker geen tijdrijder, maar hij wist uiteindelijk Van Springel van de eindoverwinning af te houden met een verschil van 38 seconden. Maar wat deed mij dan afdwalen naar de overwinning van Jan Janssen in 1968. In Douzillac pauzeerde ik deze middag voor een lunchpauze. Gezeten op een terras in de zon zag een lichtreclame bevestigd zitten van het merk "Pelforth". Ik had het tijdens mijn CAMINO al vaker gezien, niet erg veel overigens. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit geweten wat Pelforth nu eigenlijk precies was. Ik kende de naam van het wielershirt van Jan Janssen. Janssen was jarenlang wielrenner van een ploeg die gesponsord werd door "Pelforth", en daar stond onder "sauvage le jeune". Glashelder heb ik dat beeld nog voor ogen. Nu werd ik mij ervan bewust dat onze eerste tourwinnaar financieel ondersteund werd door een biermerk, Pelforth. En of die "sauvage lejeune" nu iets van doen heeft met dat biermerk is mij tot op heden nog steeds niet duidelijk.
Overdag schieten mijn gedachten soms van links naar rechts. Van boven naar beneden. Soms gaat het over het thuisfront, dan weer over niets, dan over de inspanningen die ik iedere dag lever, dan weer over de vraag waarom ik de CAMINO loop en soms ook over de ongelukjes en ongelukken die er onderweg allemaal kunnen gebeuren. Soms bekruipt mij de angst dat ik met een ernstige aandoening in een Frans bos lig, dan wel ergens in het hoge gras tussen de weilanden. Kortom, er speelt zich van alles af in mijn hoofd, maar door de bank genomen is mijn denken afgestemd op het lopen, op het geconcentreerd lopen.
En die concentratie gold vandaag weer als een onvoorwaardelijk vereiste. De zondvloed van Pluvius gisteren had de bospaden, de paden tussen de weilanden, maar vooral de paden met steenslag, modderig en spiegelglad gemaakt. En daarbij kwam dat er in de eerste uren hellingen waren opgenomen, stijgend en dalend, met percentages boven de 20%. Het eerste uur wist ik slechts 3 kilometer af te leggen. Over de eerste 10 kilometer heb ik bijna 3 uren gedaan. Op deze wijze zou deze relatief korte tocht van 24 kilometer nog heel veel tijd in beslag gaan nemen.
Het aantal kilometers en de klimatologische omstandigheden zijn natuurlijk elementen wat mede de zwaarte van een wandeltocht bepaalt, maar nog veel meer zijn de hoogteverschillen, de stijgingspercentages (en ook die van het dalen) en (de staat/conditie van de) ondergrond de doorslaggevende factoren die uiteindelijk bepalen hoe zwaar een etappe is. En deze ochtend hebben we geweten hoe zwaar de CAMINO kan zijn. Het traject in de ochtenduren was verschrikkelijk zwaar. De middaguren was daarentegen een verademing.
Ik vertrok als eerste uit het prachtige Chateau de Puyferrat. Als een kasteelheer verliet mijn onderkomen. Maar al snel volgden de drie andere pelgrims. "Monsieur Haricot", de zeer eigenaardige Parijzenaar, vertrok zoals te doen gebruikelijk als laatste. Guy, ook uit Parijs, was mij als eerste gepasseerd. Hij wandelt heel snel. Dat tempo is voor mij niet bij te houden. Dan weer liep Brigitte achter mij, dan weer Marc. Maar "Haricot" had ik, behoudens aan de ontbijttafel deze ochtend in het kasteel, nergens waargenomen. Na een kilometer of zeven hoorde ik een fluittoon achter mij. Ik keek even om en daar was hij plotseling: de uiterst nare Franse uitvoering van Mister Bean. Het fluiten van hem was blijkbaar een signaal van hem, geadresseerd aan mij, om hem op het smalle afdalende pad voorrang te verlenen. Nu ben ik, ook tijdens de CAMINO, de beroerdste niet, maar reageren op een idioot Frans fluitsignaal ging mij echt te ver. Ik hield koers en bleef koersvast, in mijn eigen tempo. Ik heb dit volgehouden tot hij mij in het Engels vroeg (het had iets weg van de Engelse taal!!) of hij mij kon passeren. Zonder verder iets te zeggen vervolgde hij zijn weg. Later op de dag ontmoette ik deze "snijboon" weer in het dorpje waarover ik eerder schreef, Douzillac. Marc, met wie ik vanaf kilometer 8 tot aan de eindstreep in Mussidan heb opgetrokken, en ik zaten op het genoemde terrasje tegenover de kerk toen plots een in een rode poncho gehulde pelgrim uit de kerk tevoorschijn kwam. Het was "Monsieur Haricot". Later bleek dat hij de kerk had gebruikt om zijn lunch te nuttigen. Op zich kan het, maar het is eigenaardig als er tegenover deze kerk een horecagelegenheid voorhanden is.
"Monsieur Haricot" was in een poncho gehuld. Op dat moment zeer bijzonder omdat er sprake was van felle zonneschijn. Brigitte, Guy en deze Haricot hebben deze dag meerdere keren met een poncho moeten lopen. Marc en ik hebben vandaag heel veel geluk gehad. Telkens wanneer er zich een flinke bui aandiende was er voor ons een schuilplaats aanwezig. Tot twee maal toe een abri (overdekte bushalte) aan de rand van een bos en eenmaal het café/restaurant in Douzillac. We hebben heel veel regen gezien, maar in wezen zijn Marc en ik tussen de buien aan de wandel geweest en hebben we onze pauzes volledig afgestemd op de activiteiten van Pluvius. Toch waren we klokslag 16 uur bij de gemeentelijke refuge in Mussidan. Weer iets anders dan een Chateau, maar een pelgrim heeft in wezen niet meer nodig dan bed, bad en brood.
Onderweg hebben Marc en ik weinig woorden gewisseld. Enerzijds omdat Marc een heel stille persoon is, ik geen prater ben tijdens het wandelen, maar ook omdat Marc de Engelse taal volledig niet beheerst. Maar we voelden elkaar goed aan en wat er gezegd moest worden deden we in het Frans.
Ergens bij het gehucht Puy de Pont spraken we even met een oude heer die in zijn tuin aan het werk was. Een uitermate vriendelijke man, Jean Pierre, die ons zeer gedetailleerd aangaf hoe wij onze tocht moesten vervolgen. En dat allemaal als reactie op een simpele vraag mijnerzijds aan hem of er in zijn dorp, dan wel in het nabij gelegen Neuvic La Gare een bar aanwezig was. Eigenlijk een "domme" vraag omdat ik bij het stellen van de vraag al wist dat een "NON" zou volgen. We namen de tijd voor een gesprek, maar uiteindelijk maakte Marc hem duidelijk dat we echt verder moesten.
Tijdens de middagwandeling ging plots mijn telefoon over. Even gekeken wie er belde, maar toch over laten gaan. Lopen en bellen tegelijkertijd is voor mij geen optie. Ik zag dat vriend (en voormalig collega) Arie mij belde. Later op de dag, in het begin van de avond, had ik nog telefonisch contact met hem. Niet eventjes, maar 50 minuten. Een zeker niet ongebruikelijke duur, zelfs aan de korte kant, voor een telefoongesprek, tussen de in Bunnik wonende, maar in Veghel geboren mede-Brabander en ik met elkaar in gesprek gaan. Eerder belde hij mij tijdens mijn rustdag in Reims. Een geweldige vriend. Hij had deze avond vele CAMINO-georiënteerde vragen voor mij in petto en hij vertelde mij deze avond dat hij en zijn eega trouwe volgers zijn van het blog, maar dat het inmiddels ook gold voor zijn Bunnikse buurvrouw en ook voor zijn op leeftijd zijnde moeder in Veghel. En die moeder van Arie, ik ken haar niet, heeft toch een speciaal plekje bij mij. En dit weer alles te maken met mijn lieve moeder, die in 1918 in Veghel is geboren. En......."Veghels volk" is "goei volk".
Vandaag dwaalden mijn gedachten af naar 1968, maar ook naar de ijstijden waarin (zo kan ik mij nog herinneren uit de lessen aardrijkskunde op de middelbare school) de heuvels zijn ontstaan. En ik vroeg mij hardop af, letterlijk hardop, of het niet iets minder had gekund in die koude-periodes.
De dag komt ten einde. Het regent hevig op dit moment (21.00 uur) in Mussidan. Morgen staat er een monster-etappe op het programma. Naar Port-Saint-Foy. Een wandeling van 33 kilometer. Ik zet mijn wekker om 6 uur en vertrek één uur later. Eerst naar de bakker, om brood in te slaan. De andere proviand heb ik laat in de middag al ingeslagen. Ik zal morgen op de lange tocht nergens een winkel of een bar tegenkomen.
Overdag schieten mijn gedachten soms van links naar rechts. Van boven naar beneden. Soms gaat het over het thuisfront, dan weer over niets, dan over de inspanningen die ik iedere dag lever, dan weer over de vraag waarom ik de CAMINO loop en soms ook over de ongelukjes en ongelukken die er onderweg allemaal kunnen gebeuren. Soms bekruipt mij de angst dat ik met een ernstige aandoening in een Frans bos lig, dan wel ergens in het hoge gras tussen de weilanden. Kortom, er speelt zich van alles af in mijn hoofd, maar door de bank genomen is mijn denken afgestemd op het lopen, op het geconcentreerd lopen.
En die concentratie gold vandaag weer als een onvoorwaardelijk vereiste. De zondvloed van Pluvius gisteren had de bospaden, de paden tussen de weilanden, maar vooral de paden met steenslag, modderig en spiegelglad gemaakt. En daarbij kwam dat er in de eerste uren hellingen waren opgenomen, stijgend en dalend, met percentages boven de 20%. Het eerste uur wist ik slechts 3 kilometer af te leggen. Over de eerste 10 kilometer heb ik bijna 3 uren gedaan. Op deze wijze zou deze relatief korte tocht van 24 kilometer nog heel veel tijd in beslag gaan nemen.
Het aantal kilometers en de klimatologische omstandigheden zijn natuurlijk elementen wat mede de zwaarte van een wandeltocht bepaalt, maar nog veel meer zijn de hoogteverschillen, de stijgingspercentages (en ook die van het dalen) en (de staat/conditie van de) ondergrond de doorslaggevende factoren die uiteindelijk bepalen hoe zwaar een etappe is. En deze ochtend hebben we geweten hoe zwaar de CAMINO kan zijn. Het traject in de ochtenduren was verschrikkelijk zwaar. De middaguren was daarentegen een verademing.
Ik vertrok als eerste uit het prachtige Chateau de Puyferrat. Als een kasteelheer verliet mijn onderkomen. Maar al snel volgden de drie andere pelgrims. "Monsieur Haricot", de zeer eigenaardige Parijzenaar, vertrok zoals te doen gebruikelijk als laatste. Guy, ook uit Parijs, was mij als eerste gepasseerd. Hij wandelt heel snel. Dat tempo is voor mij niet bij te houden. Dan weer liep Brigitte achter mij, dan weer Marc. Maar "Haricot" had ik, behoudens aan de ontbijttafel deze ochtend in het kasteel, nergens waargenomen. Na een kilometer of zeven hoorde ik een fluittoon achter mij. Ik keek even om en daar was hij plotseling: de uiterst nare Franse uitvoering van Mister Bean. Het fluiten van hem was blijkbaar een signaal van hem, geadresseerd aan mij, om hem op het smalle afdalende pad voorrang te verlenen. Nu ben ik, ook tijdens de CAMINO, de beroerdste niet, maar reageren op een idioot Frans fluitsignaal ging mij echt te ver. Ik hield koers en bleef koersvast, in mijn eigen tempo. Ik heb dit volgehouden tot hij mij in het Engels vroeg (het had iets weg van de Engelse taal!!) of hij mij kon passeren. Zonder verder iets te zeggen vervolgde hij zijn weg. Later op de dag ontmoette ik deze "snijboon" weer in het dorpje waarover ik eerder schreef, Douzillac. Marc, met wie ik vanaf kilometer 8 tot aan de eindstreep in Mussidan heb opgetrokken, en ik zaten op het genoemde terrasje tegenover de kerk toen plots een in een rode poncho gehulde pelgrim uit de kerk tevoorschijn kwam. Het was "Monsieur Haricot". Later bleek dat hij de kerk had gebruikt om zijn lunch te nuttigen. Op zich kan het, maar het is eigenaardig als er tegenover deze kerk een horecagelegenheid voorhanden is.
"Monsieur Haricot" was in een poncho gehuld. Op dat moment zeer bijzonder omdat er sprake was van felle zonneschijn. Brigitte, Guy en deze Haricot hebben deze dag meerdere keren met een poncho moeten lopen. Marc en ik hebben vandaag heel veel geluk gehad. Telkens wanneer er zich een flinke bui aandiende was er voor ons een schuilplaats aanwezig. Tot twee maal toe een abri (overdekte bushalte) aan de rand van een bos en eenmaal het café/restaurant in Douzillac. We hebben heel veel regen gezien, maar in wezen zijn Marc en ik tussen de buien aan de wandel geweest en hebben we onze pauzes volledig afgestemd op de activiteiten van Pluvius. Toch waren we klokslag 16 uur bij de gemeentelijke refuge in Mussidan. Weer iets anders dan een Chateau, maar een pelgrim heeft in wezen niet meer nodig dan bed, bad en brood.
Onderweg hebben Marc en ik weinig woorden gewisseld. Enerzijds omdat Marc een heel stille persoon is, ik geen prater ben tijdens het wandelen, maar ook omdat Marc de Engelse taal volledig niet beheerst. Maar we voelden elkaar goed aan en wat er gezegd moest worden deden we in het Frans.
Ergens bij het gehucht Puy de Pont spraken we even met een oude heer die in zijn tuin aan het werk was. Een uitermate vriendelijke man, Jean Pierre, die ons zeer gedetailleerd aangaf hoe wij onze tocht moesten vervolgen. En dat allemaal als reactie op een simpele vraag mijnerzijds aan hem of er in zijn dorp, dan wel in het nabij gelegen Neuvic La Gare een bar aanwezig was. Eigenlijk een "domme" vraag omdat ik bij het stellen van de vraag al wist dat een "NON" zou volgen. We namen de tijd voor een gesprek, maar uiteindelijk maakte Marc hem duidelijk dat we echt verder moesten.
Tijdens de middagwandeling ging plots mijn telefoon over. Even gekeken wie er belde, maar toch over laten gaan. Lopen en bellen tegelijkertijd is voor mij geen optie. Ik zag dat vriend (en voormalig collega) Arie mij belde. Later op de dag, in het begin van de avond, had ik nog telefonisch contact met hem. Niet eventjes, maar 50 minuten. Een zeker niet ongebruikelijke duur, zelfs aan de korte kant, voor een telefoongesprek, tussen de in Bunnik wonende, maar in Veghel geboren mede-Brabander en ik met elkaar in gesprek gaan. Eerder belde hij mij tijdens mijn rustdag in Reims. Een geweldige vriend. Hij had deze avond vele CAMINO-georiënteerde vragen voor mij in petto en hij vertelde mij deze avond dat hij en zijn eega trouwe volgers zijn van het blog, maar dat het inmiddels ook gold voor zijn Bunnikse buurvrouw en ook voor zijn op leeftijd zijnde moeder in Veghel. En die moeder van Arie, ik ken haar niet, heeft toch een speciaal plekje bij mij. En dit weer alles te maken met mijn lieve moeder, die in 1918 in Veghel is geboren. En......."Veghels volk" is "goei volk".
Vandaag dwaalden mijn gedachten af naar 1968, maar ook naar de ijstijden waarin (zo kan ik mij nog herinneren uit de lessen aardrijkskunde op de middelbare school) de heuvels zijn ontstaan. En ik vroeg mij hardop af, letterlijk hardop, of het niet iets minder had gekund in die koude-periodes.
De dag komt ten einde. Het regent hevig op dit moment (21.00 uur) in Mussidan. Morgen staat er een monster-etappe op het programma. Naar Port-Saint-Foy. Een wandeling van 33 kilometer. Ik zet mijn wekker om 6 uur en vertrek één uur later. Eerst naar de bakker, om brood in te slaan. De andere proviand heb ik laat in de middag al ingeslagen. Ik zal morgen op de lange tocht nergens een winkel of een bar tegenkomen.
-
19 Mei 2017 - 22:55
Roos :
Ha Ton
Ik probeer jou dagelijks te volgen en geniet van jouw belevenissen.
Het is geweldig hoe jij dit beleefd en gestaag door gaat.
Ondanks de regen of de zon vervolg jij jouw weg, met mooie gedachten en herinneringen.
Geniet ervan en veel wandelplezier.
Zorg vooral goed voor jezelf .
Groetjes
Roos
-
20 Mei 2017 - 11:03
Arthur:
Hoi Ton,
Het is geweldig om je op je CAMINO te volgen, mooie verhalen en heel dapper! Ik stak onlangs een kaarsje op bij Onze Lieve Vrouw 'Sterre der Zee' te Maastricht en moest onbewust toch ook even aan jou denken, take care! -
20 Mei 2017 - 22:36
Margriet:
Ha Ton, kwam het ijs en daarbij het morene materiaal tot in Midden-Frankrijk?
Ik weet ook nog van dezelfde school dat zo de Sallandse Heuvelrug is ontstaan.....
Sprak vanmiddag Thomas, zoon van Yvonne Vermelis; hij leest je verhaal op Facebook via gezamenlijke F-vriend T. van Poppel... de wereld is klein.
Hartelijke groet, Margriet
-
21 Mei 2017 - 00:45
Dinges:
Ha Ton,
Ik las dit blog, na dat van vandaag, gisteren eters en geen tijd gehad!
Wat heerlijk, dat je nog niet wist wat je vandaag tegemoet ging! En wat een verademing dat je er nu op terug kunt kijken!! Elk nadeel heb zijn voordeel zei een wijs man ooit!
Lieve groet, Marian.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley