De 38e dag:jeu sans frontières, la dernière heure
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
09 Mei 2017 | Frankrijk, Crozant
Frankrijk is vandaag op mijn 38e CAMINO-dag ontwaakt met een nieuwe president, Emmanuel Macron. Een jonge president die gisteravond op TV National enigszins werd vergeleken met JFK. Ik zie slechts één overeenkomst en dat is het gegeven dat ze allebei relatief jong waren (zijn) op het moment van hun verkiezing. Maar de Franse pers (niet wezenlijk anders dan die in Nederland) diept ieder item uit om de avond van de verkiezingen te kunnen vullen.
Frankrijk is deze ochtend ook ontwaakt met de gedachte dat 33,9% van alle uitgebrachte geldige stemmen zijn uitgebracht op de de lijsttrekker van het extreem rechtse Front National, Marine Le Pen. Weliswaar heeft het electoraat Le Pen uit het presidentiële Élysée weten te houden, maar het geeft zeker te denken dat iets meer dan 1/3 deel van de stemmers Marine Le Pen's ideeën daadwerkelijk heeft kunnen onderschrijven.
Frankrijk is deze maandag, de 8e mei, iets later dan op een reguliere maandag ontwaakt in de gedachte dat er deze dag sprake zou zijn van een nationale feestdag. Een feestdag om stil te staan bij de Bevrijding in 1945. Wat wij vieren op 5 mei, doen de Fransen drie dagen later.
Ik heb er overigens wel "iets" van gemerkt dat er sprake was van een nationale feestdag. Maar dat "iets" is toch iets anders dan het beeld dat ik als verwachting voor ogen had. Ik heb geen feesten gezien, geen mensen op straat, Frankrijk was uitgestorven en alles wat dicht. Ook in redelijke gemeenten qua omvang waren alle winkels, alle bars gesloten. Zelfs een sommige hotels waren gesloten. Rien!!
Het was ook al geen dag van de ontmoetingen. Er waren vrijwel geen Fransen op straat. En die er wel waren, zijn naar mijn idee, allemaal lid van een motorclub. Geen enge club, maar zo'n vereniging die toertochten heeft uitgezet. Blijkbaar was een van de dorpen die ik vandaag aandeed, Gargilesse, opgenomen in een soort van knooppunt, een centrale ontmoetingsplaats. Ik had het idee bij het passeren van Gargilesse, dat alle motorfreaks, naar dit pittoreske dorpje waren gekomen.
Later op de dag ben ik ook nog een groepje Fransen tegen gekomen, maar die waren lacherig over pelgrims. Dat hoorde ik meteen. Niet echt volk om in contact mee te treden. Ik had geen goesting in deze lui, ook al omdat ik inschatte dat er bij deze leiden maar een beperkt aantal hersencellen functioneerden.
En verder had ik vooral deze dag een ontmoeting met mezelf. Het was een immens zware tocht. Niet zo zeer vanwege de klimatologische omstandigheden. Het was droog, wel bewolkt, vrijwel windstil en een aangename wandeltemperatuur. Maar ik had een lang traject uitgezet en de track was moeilijk. Ik had vooraf van vriendin Karin vernomen (zij liep de CAMINO in zijn geheel in 2006) dat zij mijn traject van vandaag beschouwde als een van de mooiste etappes in Frankrijk. En het was inderdaad mooi. Ik trok langs de rivier de Creuze en liep op plekken waar een automobilist nooit van zijn leven zal verschijnen.
Als ik alles, echt alles vooraf had geweten, had ik deze etappe in tweeën geknipt. De reden hiervoor was gelegen in een tweetal punten. Het was behalve esthetisch heel mooi, ook een wandeltechnisch moeilijk traject.
Een tweetal passages waren erg ingewikkeld om te nemen. Het kostte heel veel energie en ook veel tijd. De weg, het pad, het ging bijna recht omhoog, terwijl de ondergrond of drassig was, of bezaaid was met door mos groen uitgeslagen grote keien. Het was glad, heel glad. En bij iedere pas moest ik goed nadenken hoe ik mijn voet ging neerzetten. Over een paar honderd meter heb ik 40 minuten gedaan. Dat was deze ochtend bij de Barrage de la Roche Bat l'Aigue, een stuwdam. In het routeboek was als tekst opgenomen: "Let op: lastige passage, als een bergpad". Besef ook dat het torsen van een zware rugzak in ieder geval mij topzwaar maakt en daardoor instabieler. Ik weet niet of ik deze passage had genomen in de stromende regen, gekleed in een poncho. Waarschijnlijk niet. Beide wandelstokken had ik op dit traject hard nodig om het evenwicht te kunnen houden.
Na het passeren van dit ingewikkelde traject besefte ik te meer hoe kwetsbaar ik als solo-loper ben. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Ik was zeer opgelucht dat ik deze complexe hindernis had kunnen nemen.
Wat ik niet wist, en wat ook niet met een speciale tekst in het routeboek was opgenomen, was dat er in de middag nog een passage volgde die qua moeilijkheid bijna te vergelijken was met de passage bij de Barrage (stuwdam). Even later overigens gevolgd door een pad dat volledig was geblokkeerd door omgevallen bomen.
Ergo, het was vandaag enigszins te vergelijken met een "Jeu sans Frontières", "een spel zonder grenzen", een vroeger zeer populair programma op de West-Europese tv, waarin verschillende stedelijke teams uit diverse landen het tegen elkaar opnamen. Niet voor een intellectueel debat, maar voor één sportieve ontmoeting waarin vele olijke en uitdagende spelen waren opgenomen.
Maar boven al was het een geweldig mooie tocht. Deze ochtend was die tocht begonnen in dat prachtige stadje Argenton-sur-Creuse. Gelukkig kon ik bij de plaatselijke super nog wat proviand inslaan. En die zou ik in de loop van de dag nog hard nodig hebben. Nergens onderweg op een traject van 35 kilometer ben ik een geopende winkel tegengekomen. Alleen in dat dorp waar alle motorrijders bijeen waren kon ik een cafeetje ontdekken dat geopend was. De uitbaatster maakte er mij op attent dat er een "mobiele bakker" voorbij zou trekken. Even later heb ik een bescheiden voorraad "pain" gekocht.
Uiteindelijk heb ik deze dag 35 kilometer afgelegd. Van Argenton naar Crozant. Afgelopen vrijdag had ik een medewerkster van een restaurant in Issoudun laten bellen naar het gemeentehuis in Crozant. Dat moest gecontacteerd worden om een slaapplaats te reserveren in de plaatselijke refuge municipal. Ik legde zelf op die vrijdag het eerste contact, maar toen de medewerker van de secretarie in Crozant in een hoog tempo iets begon uit te leggen over waar ik de sleutel op die nationale feest(maan)dag moest ophalen, heb ik (wijs) mijn gsm doorgegeven aan de medewerkster in het restaurant. De sleutel was verkrijgbaar bij Bar/Brasserie "L'éclat du Soleil" in Crozant. Het werd keurig op papier gezet en ik was opgelucht dat ik op deze feestdag een slaapplaats had kunnen "scoren".
Door de zware tocht arriveerde ik pas tegen 19.30 uur aan de rand van Crozant. Ik vroeg aan een allervriendelijkste heer, uitgedost in een sportief tenue, waar ik de refuge en de eerder genoemde bar/brasserie kon vinden. Die vriendelijke heer was Lionel Loisif en hij besloot met mij mee te lopen. Bovendien wist hij een kortere weg. Maar deze kortere weg was niets anders dan een heel steile natte en gladde stenen trap. Uitgeput arriveerde ik samen met Lionel in de kern van dorp met ruim 400 inwoners. Maar wel met menig restaurant, een bakker, een winkeltje, een museum voor moderne kunst. Maar alles was potdicht. Werkelijk alles en ........ook de bar/brasserie waar ik de sleutel moest ophalen. Bij verschillende huizen aangebeld, maar het hele dorp leek uitgestorven. Er werd nergens opengedaan.
Uiteindelijk wist Lionel een dame te traceren. Deze dame begon een aantal mensen te mobiliseren. Zo ook Burgemeester Didier Lavaud. Hij verscheen een periode later in overall (hij was bezig met zijn reguliere werk, waarschijnlijk op een boerenbedrijf). Het gemeentehuis, La Mairie, werd geopend en de sleutel van de refuge werd gevonden. De initiatiefneemster van het mobilisatieproces, die mij overigens ook al had voorzien van een heerlijke ijskoude Oringina, ging niet over één nacht ijs. Ze had inmiddels ook de beheerster van de refuge, Vivian Martin, weten te traceren. Ook zij spoedde zich naar de refuge. Eind goed al goed. Om 21 uur zette ik mij neder op een stoel, terwijl ik deze ochtend om 9 uur mijn tocht was begonnen. Een extreem lange dag, met een prachtige natuur, en met een bijzonder slotstuk in het laatste uur, la dernière heure, van deze etappe.
Gelukkig had ik nog wat geitenkaas en een half stokbrood. Goed voor een wel zeer korte avondmaaltijd. De refuge is prima, ondergebracht in een deel van een voormalige basisschool (school in dorp is definitief gesloten, FERMÉ) en deze refuge is bestemd voor zes personen. Ik ben vandaag de enige gast én ik heb het rijk alleen.
Inmiddels is het na middernacht. Het is dinsdag 9 mei. Het is weer een feestdag, maar deze keer in Nederland. Mijn dochter Sterre is vandaag jarig. 24 jaren geleden werd ze geboren op een zeer warme zondag, een bijzondere zondag, op Moederdag. Ik hoop dat ze een zonnige dag zal hebben in haar woonplaats Breda.
Het weer was vandaag in deze regio aan de beterende hand. Nog steeds geen weer om euforisch van te worden, maar toch.......Laat in de middag verscheen zelfs de zon. Tot op heden is de klimatologische lente uitgebleven. Ik hoop dat daar op korte termijn verandering in gaat komen. Zoals ik ook hoop dat met Emmanuel Macron Frankrijk in een politieke lente terecht zal komen.
Frankrijk is deze ochtend ook ontwaakt met de gedachte dat 33,9% van alle uitgebrachte geldige stemmen zijn uitgebracht op de de lijsttrekker van het extreem rechtse Front National, Marine Le Pen. Weliswaar heeft het electoraat Le Pen uit het presidentiële Élysée weten te houden, maar het geeft zeker te denken dat iets meer dan 1/3 deel van de stemmers Marine Le Pen's ideeën daadwerkelijk heeft kunnen onderschrijven.
Frankrijk is deze maandag, de 8e mei, iets later dan op een reguliere maandag ontwaakt in de gedachte dat er deze dag sprake zou zijn van een nationale feestdag. Een feestdag om stil te staan bij de Bevrijding in 1945. Wat wij vieren op 5 mei, doen de Fransen drie dagen later.
Ik heb er overigens wel "iets" van gemerkt dat er sprake was van een nationale feestdag. Maar dat "iets" is toch iets anders dan het beeld dat ik als verwachting voor ogen had. Ik heb geen feesten gezien, geen mensen op straat, Frankrijk was uitgestorven en alles wat dicht. Ook in redelijke gemeenten qua omvang waren alle winkels, alle bars gesloten. Zelfs een sommige hotels waren gesloten. Rien!!
Het was ook al geen dag van de ontmoetingen. Er waren vrijwel geen Fransen op straat. En die er wel waren, zijn naar mijn idee, allemaal lid van een motorclub. Geen enge club, maar zo'n vereniging die toertochten heeft uitgezet. Blijkbaar was een van de dorpen die ik vandaag aandeed, Gargilesse, opgenomen in een soort van knooppunt, een centrale ontmoetingsplaats. Ik had het idee bij het passeren van Gargilesse, dat alle motorfreaks, naar dit pittoreske dorpje waren gekomen.
Later op de dag ben ik ook nog een groepje Fransen tegen gekomen, maar die waren lacherig over pelgrims. Dat hoorde ik meteen. Niet echt volk om in contact mee te treden. Ik had geen goesting in deze lui, ook al omdat ik inschatte dat er bij deze leiden maar een beperkt aantal hersencellen functioneerden.
En verder had ik vooral deze dag een ontmoeting met mezelf. Het was een immens zware tocht. Niet zo zeer vanwege de klimatologische omstandigheden. Het was droog, wel bewolkt, vrijwel windstil en een aangename wandeltemperatuur. Maar ik had een lang traject uitgezet en de track was moeilijk. Ik had vooraf van vriendin Karin vernomen (zij liep de CAMINO in zijn geheel in 2006) dat zij mijn traject van vandaag beschouwde als een van de mooiste etappes in Frankrijk. En het was inderdaad mooi. Ik trok langs de rivier de Creuze en liep op plekken waar een automobilist nooit van zijn leven zal verschijnen.
Als ik alles, echt alles vooraf had geweten, had ik deze etappe in tweeën geknipt. De reden hiervoor was gelegen in een tweetal punten. Het was behalve esthetisch heel mooi, ook een wandeltechnisch moeilijk traject.
Een tweetal passages waren erg ingewikkeld om te nemen. Het kostte heel veel energie en ook veel tijd. De weg, het pad, het ging bijna recht omhoog, terwijl de ondergrond of drassig was, of bezaaid was met door mos groen uitgeslagen grote keien. Het was glad, heel glad. En bij iedere pas moest ik goed nadenken hoe ik mijn voet ging neerzetten. Over een paar honderd meter heb ik 40 minuten gedaan. Dat was deze ochtend bij de Barrage de la Roche Bat l'Aigue, een stuwdam. In het routeboek was als tekst opgenomen: "Let op: lastige passage, als een bergpad". Besef ook dat het torsen van een zware rugzak in ieder geval mij topzwaar maakt en daardoor instabieler. Ik weet niet of ik deze passage had genomen in de stromende regen, gekleed in een poncho. Waarschijnlijk niet. Beide wandelstokken had ik op dit traject hard nodig om het evenwicht te kunnen houden.
Na het passeren van dit ingewikkelde traject besefte ik te meer hoe kwetsbaar ik als solo-loper ben. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Ik was zeer opgelucht dat ik deze complexe hindernis had kunnen nemen.
Wat ik niet wist, en wat ook niet met een speciale tekst in het routeboek was opgenomen, was dat er in de middag nog een passage volgde die qua moeilijkheid bijna te vergelijken was met de passage bij de Barrage (stuwdam). Even later overigens gevolgd door een pad dat volledig was geblokkeerd door omgevallen bomen.
Ergo, het was vandaag enigszins te vergelijken met een "Jeu sans Frontières", "een spel zonder grenzen", een vroeger zeer populair programma op de West-Europese tv, waarin verschillende stedelijke teams uit diverse landen het tegen elkaar opnamen. Niet voor een intellectueel debat, maar voor één sportieve ontmoeting waarin vele olijke en uitdagende spelen waren opgenomen.
Maar boven al was het een geweldig mooie tocht. Deze ochtend was die tocht begonnen in dat prachtige stadje Argenton-sur-Creuse. Gelukkig kon ik bij de plaatselijke super nog wat proviand inslaan. En die zou ik in de loop van de dag nog hard nodig hebben. Nergens onderweg op een traject van 35 kilometer ben ik een geopende winkel tegengekomen. Alleen in dat dorp waar alle motorrijders bijeen waren kon ik een cafeetje ontdekken dat geopend was. De uitbaatster maakte er mij op attent dat er een "mobiele bakker" voorbij zou trekken. Even later heb ik een bescheiden voorraad "pain" gekocht.
Uiteindelijk heb ik deze dag 35 kilometer afgelegd. Van Argenton naar Crozant. Afgelopen vrijdag had ik een medewerkster van een restaurant in Issoudun laten bellen naar het gemeentehuis in Crozant. Dat moest gecontacteerd worden om een slaapplaats te reserveren in de plaatselijke refuge municipal. Ik legde zelf op die vrijdag het eerste contact, maar toen de medewerker van de secretarie in Crozant in een hoog tempo iets begon uit te leggen over waar ik de sleutel op die nationale feest(maan)dag moest ophalen, heb ik (wijs) mijn gsm doorgegeven aan de medewerkster in het restaurant. De sleutel was verkrijgbaar bij Bar/Brasserie "L'éclat du Soleil" in Crozant. Het werd keurig op papier gezet en ik was opgelucht dat ik op deze feestdag een slaapplaats had kunnen "scoren".
Door de zware tocht arriveerde ik pas tegen 19.30 uur aan de rand van Crozant. Ik vroeg aan een allervriendelijkste heer, uitgedost in een sportief tenue, waar ik de refuge en de eerder genoemde bar/brasserie kon vinden. Die vriendelijke heer was Lionel Loisif en hij besloot met mij mee te lopen. Bovendien wist hij een kortere weg. Maar deze kortere weg was niets anders dan een heel steile natte en gladde stenen trap. Uitgeput arriveerde ik samen met Lionel in de kern van dorp met ruim 400 inwoners. Maar wel met menig restaurant, een bakker, een winkeltje, een museum voor moderne kunst. Maar alles was potdicht. Werkelijk alles en ........ook de bar/brasserie waar ik de sleutel moest ophalen. Bij verschillende huizen aangebeld, maar het hele dorp leek uitgestorven. Er werd nergens opengedaan.
Uiteindelijk wist Lionel een dame te traceren. Deze dame begon een aantal mensen te mobiliseren. Zo ook Burgemeester Didier Lavaud. Hij verscheen een periode later in overall (hij was bezig met zijn reguliere werk, waarschijnlijk op een boerenbedrijf). Het gemeentehuis, La Mairie, werd geopend en de sleutel van de refuge werd gevonden. De initiatiefneemster van het mobilisatieproces, die mij overigens ook al had voorzien van een heerlijke ijskoude Oringina, ging niet over één nacht ijs. Ze had inmiddels ook de beheerster van de refuge, Vivian Martin, weten te traceren. Ook zij spoedde zich naar de refuge. Eind goed al goed. Om 21 uur zette ik mij neder op een stoel, terwijl ik deze ochtend om 9 uur mijn tocht was begonnen. Een extreem lange dag, met een prachtige natuur, en met een bijzonder slotstuk in het laatste uur, la dernière heure, van deze etappe.
Gelukkig had ik nog wat geitenkaas en een half stokbrood. Goed voor een wel zeer korte avondmaaltijd. De refuge is prima, ondergebracht in een deel van een voormalige basisschool (school in dorp is definitief gesloten, FERMÉ) en deze refuge is bestemd voor zes personen. Ik ben vandaag de enige gast én ik heb het rijk alleen.
Inmiddels is het na middernacht. Het is dinsdag 9 mei. Het is weer een feestdag, maar deze keer in Nederland. Mijn dochter Sterre is vandaag jarig. 24 jaren geleden werd ze geboren op een zeer warme zondag, een bijzondere zondag, op Moederdag. Ik hoop dat ze een zonnige dag zal hebben in haar woonplaats Breda.
Het weer was vandaag in deze regio aan de beterende hand. Nog steeds geen weer om euforisch van te worden, maar toch.......Laat in de middag verscheen zelfs de zon. Tot op heden is de klimatologische lente uitgebleven. Ik hoop dat daar op korte termijn verandering in gaat komen. Zoals ik ook hoop dat met Emmanuel Macron Frankrijk in een politieke lente terecht zal komen.
-
09 Mei 2017 - 13:44
Frida:
Proficiat met je dochter Ton :)
-
09 Mei 2017 - 17:36
Paul:
Zeer veel waardering voor je tocht Ton en natuurlijk gefeliciteerd met jullie dochter. -
09 Mei 2017 - 19:38
Ineke:
geweldig verhaal!!
gefeliciteerd met je dochter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley