De 30e dag: Thaïs and the day after

De inspanningen van gisteren, de 29e dag, hebben effect gehad op de prestaties op deze laatste dag van april. Gisteren heb ik ruim 37 kilometer afgelegd, vandaag waren het er ruim 25, maar de vermoeidheid van deze dag was vele malen heviger dan die van gisteren. Ik was na 12 kilometer al zo afgepeigerd, dat ik heb besloten om na de "lunch" in Champlemy de ogen even te sluiten. Moet een apart gezicht zijn geweest om een pèlegrin op een bankje te zien zitten slapen, leunend tegen zijn rugzak en de schoenen uit. Op dat moment rond het middaguur was het nog heel zonnig en warm in deze regio. Dat is nu inmiddels anders, even na 18 uur begon het wat te stormen en sindsdien is er sprake van hevige regenval. En voor morgen ziet het weer er niet best uit, tenminste voor de wandelende en fietsende pèlerins.
De uitbaatster van het B&B in Varzy had mij bij vertrek al gezegd dat ik niet te laat moest binnenkomen in de gemeentelijke herberg in het 120 zielen tellende dorpje Arbourse. Het zou aan het einde van de middag gaan regenen. Uiteindelijk was ik voor de regen binnen en heb ik de te overbruggen afstand in twee etappes afgewerkt. Twaalf kilometer tot aan de middagrust en de resterende kilometers in de namiddag.
Maar het ging stroef op deze "day after".
Ik was deze ochtend al wat later vertrokken. De uitbaatster, Monique Isambert, had mij geadviseerd, in verband met lange weekend, er voor te zorgen ook al een slaapplaats te regelen voor de maandagavond. Het toeristenbureau in La Charité-sur-Loire was echter niet eerder bereikbaar dan 9.30 uur. Zoals bij het vinden van de slaapplaats voor deze avond bood Madame Monique aan telefonisch een en ander voor mij te regelen. En zo geschiedde en met succes. Tegen 10 uur verliet ik het plaatsje Varzy.
Nu was ik gisteren in mijn verslag nog vol lof over de bewegwijzering op deze Via Lemovicensis.....vandaag meteen na vertrek was de balisage (bewegwijzering) niet in overeenstemming met de tekst in het routeboek. Ik volgde de tekst, maar kwam er na een paar honderd meter achter dat er iets mis was. Ik heb geleerd van recente ervaringen en besloot om terug te keren naar het triviale punt in de route, om vervolgens de andere optie te proberen. Ik zat weer op de goede route. Wat tijdverlies en wat onnodig klimwerk ten spijt.
Een kapitale blunder in het routeboek. Althans zo voelde het, zo beleefde ik het. Ik teken echter daarbij aan dat op zulk een "day after" alles bijzonder wordt beleefd en uitvergroot. Ik was niet gewoon moe, maar extreem moe, het was een kapitale blunder in het routeboek en niet een vergissing. Kortom, het verliep niet zoals ik het eigenlijk gewenst had.
Ik was desondanks met het goede been uit bed gestapt, heb genoten van een goed en fatsoenlijk ontbijt en het afscheid van Monique Isambert was hartelijk. Deze ochtend bij het ontbijt ontving ik nog een visitekaartje van haar. Niet van het B&B maar van haar "Atelier Galerie du Soleil". Ze vertelde volop dat ze "céramiste" was en alle keramiek in de huiskamer en op de ontbijttafel van haar hand was.
Bij vertrek maakte Monique mij nogmaals duidelijk dat ik de bakker nog moest bezoeken omdat ik tot aan de plaats van eindbestemming deze dag geen enkele winkel meer zou tegenkomen. Ik heb haar advies opgevolgd en de informatie die Monique mij had verstrekt was geheel correct. Sterker nog ik heb op het traject van ruim 25 kilometer slechts één dorp doorkruist, het eerder genoemde Champlemy, maar de paar niet-dichtgetimmerde winkels en cafés in dit dorp waren vanwege de zondag en het lange weekend (Frankrijk viert morgen het "Fête du Travail", de Dag van de Arbeid) deze dag gesloten. En bij de eindbestemming waren al helemaal geen winkels te vinden.
Het was een zware dag vanwege de vermoeidheid, vanwege het warme weer en de sterke wind die ik de hele middag recht "op de kop" had. En ik heb de gehele route letterlijk niemand gezien. Werkelijk niemand. Ook niet Champlemy. Rien!!
Of....toch wel!? De gehele dag was ik tijdens het wandelen in gedachten verzonken, dacht nog na over de indrukken opgedaan in Vézelay, hoorde de sterke wind, hoorde in de bossen vanwege die sterke wind takken afbreken en naar beneden vallen en ik hoorde het getik van mijn twee wandelstokken. En toen, in het laatste bosperceel, ongeveer twee kilometer voor de te bereiken gemeentelijke herberg, was hij er plots. Naast mij een mountainbiker. Uit het volslagen niets verschenen, geheel niet gehoord, sprak hij mij meteen aan. Ik had het idee dat er sprake was van een massieve hartverzakking bij mij. Of de zelf-diagnose klopt of niet, ik schrok echt hevig en ik voelde een siddering door mijn gehele lijf jagen. De mountainbiker moet waargenomen hebben dat ik hevig schrok. Zo snel echter als hij "avec Silence" uit het niets was verschenen, zo snel verdween hij ook weer, mij nog steeds met een unheimisch gevoel achterlatend. Ik heb geen tijd en gelegenheid gehad om een "bonjour Monsieur" uit te kramen. Mijn stembanden waren dermate te stuporeus vanwege die hevige schrik.
Na een klein half uur bereikte ik achter La Marie (gemeentehuis) in Arbourse de gemeentelijke herberg. Bij binnenkomst bemerkte ik onmiddellijk dat dit onderkomen al een tijdelijke bewoonster herbergde. Het was een Franse pèlerin die in etappes naar uiteindelijk Santiago de Compostela zal gaan lopen. Voor nu stond het traject Vézelay -Toulouse op het programma. Twee steden niet op de zelfde route liggen, maar iedere CAMINO-loper creëert in wezen telkens een nieuwe route. Ik werd hartelijk ontvangen door haar, ze maakte mij wegwijs en ik heb een geweldig gezellige avond met haar doorgebracht, inclusief een maaltijd die zij had bereid. Thaïs Cheminat uit Chaumont-sur-Taronne is een uiterst vriendelijke 29 jarige Française die middels haar CAMINO antwoorden wil vinden op een aantal voor haar existentiële vragen.
Morgen trekt ze verder richting de stad, waar ik ook de nacht zal doorbrengen., La Charité-sur-Loire. Ook Thaïs slaapt dan weer in dezelfde herberg.
Het blijft wonderlijk. Ik lig deze avond met een voor mij onbekende vrouw in dezelfde slaap-/huiskamer. En ook voor haar een bijzondere ervaring met een onbekende man. We bespraken dit op zich bijzondere fenomeen, dat waarschijnlijk alleen bij een CAMINO kan plaatsvinden. Het ligt immers niet voor de hand dat wij buiten de CAMINO Santiago de Compostela op een zelfde slaapkamer terecht zouden komen.
In de vroege avond werd ik ook nog welkom geheten door een vrijwilliger die deze herberg onderhouden. Ik betaalde de voorgeschreven 10 euro. Een geweldige prijs voor een voortreffelijk onderkomen. In de proviandkast en in de fridge nog allerlei spulletjes met (kost)prijsjes erop geplakt, die genuttigd kunnen worden. De verschuldigde pecunia moest ik maar in een geldkistje achterlaten. "Bonne soirée", en de vriendelijke heer was weer vertrokken, overigens niet eerder dan dat hij een stempel in mijn credential had geplaatst.
Een bijzondere dag komt ten einde. Een bijzondere maand komt ten einde. Vertrokken op 1 april en nu al in midden-Frankrijk. De CAMINO heeft mij tot op heden al heel veel gebracht. Morgen de eerste dag van mei.
Het zal weer een stille tocht worden. Alle winkels, zelfs de bakkers, houden de deuren gesloten. Overigens loop ik morgen over een weg waar ik ook geen winkel zal tegenkomen. De noordelijke variant van de Via Lemovicensis , de oorspronkelijke route, de "Voie historique" is een prachtige, rustige route. Het is voor Thaïs en voor mij te hopen dat het zal stoppen met regenen..........