De 28e dag: Vézelay et le jour de repos

Waarde volgers, geachte lezers,
Waar moet de beschrijving van een rustdag een aanvang nemen. Een rangschikking op basis van de tijd lijkt mij het meest aangewezen. Belangrijke andere reden dat het hoogtepunt van deze dag gelegen was heel vroeg in de ochtend.
Eerder dan normaal stapte ik uit het bed dat mij door de vrijwilligers van het Centre Sainte-Madeleine ter beschikking was gesteld in een slaapzaal, al waar ik de nacht doorbracht met Fred uit Zwolle, een Braziliaan en een Canadees uit Québec. Ik vermoed dat de Braziliaan in zijn slapen spreekwoordelijk betrokken was bij het zagen van de massieve hardhouten bomen in het Amazone-gebied, want hij produceerde deze nacht een oorverdovend "zaaggeluid".
Ik had een korte nachtrust, maar om 6 uur stond ik fris en fruitig naast mijn bed. Ik wilde om 7 uur de "lauden" bijwonen. Het ochtendgebed dat tot 7.30 uur zou duren, gevolgd door de zegening van de pèlerins, van de pelgrims. Ik was "gewaarschuwd" dat het ochtendgebed een immense indruk zou maken. Van Lutgart, een Belgische dame die ik tijdens mijn CAMINO per toeval ontmoette in de buurt van Beringen in België, ontving ik gisteren een bericht dat ik toch ruim voor aanvang de kerk zou moeten betreden. En wie ben ik om haar advies niet op te volgen. Om 6.40 uur betrad ik de toch al indrukwekkende Basiliek. Het is zeer moeilijk onder woorden te brengen welke indrukken ik op dat moment had. Ik heb het vastgelegd op een video die ik op FB heb geplaatst. De 15 religieuzen van de "Fraternité Monastique de Jerusalem" en de 5 monniken (waarvan er twee priester zijn) zaten al in de kerk op het priesterkoor op vloerkleden, op hun knieën (zittend op een meditatiebankje)..........in STILTE. Uiterste stilte, "l'heure de Silence". Vanaf 6 uur deze ochtend, zoals overigens iedere ochtend, starten zij de dag in STILTE. Een ontroerend indrukwekkend beeld alsmede een indrukwekkend ontroerend moment. Het was koud in de kerk, maar ik kreeg het warm van deze momenten, die ik mocht meemaken. Twintig minuten maakte ik mee van deze STILTE, terwijl de opkomende stralende ochtendzon door de ramen scheen en de kerk meer en meer in het licht zette en de nachtelijke koude probeerde te verdringen. Ik ben blij dat ik dit heb mogen voelen, het heeft mij geraakt, immens geraakt.
Klokslag zeven uur, inmiddels waren er enige reguliere kerkbezoekers en pelgrims gearriveerd, begon het ochtendgebed, dat bijna geheel gezongen werd. Engelachtige stemmen van religieuzen, en de stemmen van de 5 monniken. Kippenvel, het bezorgde mij kippenvel. Om 7.30 uur werden de pelgrims uitgenodigd om plaats te nemen op het priesterkoor om de pelgrimszegen te ontvangen. Ik voel mij -hoe dan ook- gesterkt om morgen mijn CAMINO te hervatten. Vézelay heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.
Na het bezoek aan de kerk, trok ik naar het Centre Sainte-Madeleine om er ontbijt te nuttigen. Heel sober, crackers en jam en wat thee. Het wordt gefinancierd uit zogenaamde "donativo's", vrijwillige bijdragen. Dit geldt overigens ook voor de slaapplaatsen. Iedere 8 dagen wordt het Centre "beheerd" door een andere vrijwilliger, die 24 uren per dag aanwezig is. Een ongekende "luxe" in deze verdere sobere omgeving. Het Centre is zeer verzorgd, heel schoon sanitair en het straalt warmte uit, zeker de gemeenschappelijke ruimte waar gegeten wordt of waar een kop koffie of thee wordt gedrongen. Bij het schrijven van dit verslag, laat in de middag, heb ik ook weer plaats genomen in de "cuisine" (keuken). Een prachtige spot, omdat hier alle pelgrims aankomen. Ik ontmoette er moeder Gonta en haar zoon David, uit Latvia (Riga), die hun CAMINO waren begonnen in Parijs en de in Lissabon wonende Engelsman Piers, die mij in redelijk Nederlands aansprak, omdat hij jaren in Den Haag had gewoond en gewerkt.
Eerder deze middag bezocht ik het postkantoor om mijn routeboek van de Via Campaniensis terug te sturen. Ik heb mijn rugzak nog eens omgekeerd en goed bekeken welke spullen er naar huis konden worden verzonden. Inclusief de verpakking kon ik uiteindelijk 1122 gram poststuk aanbieden. Scheelt toch weer.
Het routeboek van de Via Campaniensis heeft nu plaats gemaakt voor het routeboek van de Via Lemovicensis. Letterlijk vertaald: de weg van Limoges, een van de hoofdplaatsen onderweg, maar het eindpunt van de Via Lemovicensis ligt aan Franse voet van de Pyreneeën, in Saint Jean-Pied-De-Port. Ik heb nog iets minder dan 1700 kilometer af te leggen, en voor de deskundige volgers: ik volg tussen Vézelay en Limoges, de noordelijke route via Bourges en niet als zoals de meesten doen, de zuidelijke variant via Nevers. De noordelijke variant is vlakker en groener.
Nadere informatie over de tocht richting Limoges ontving ik deze middag van Yvon en Linda Gouin, vrijwilligers uit het 30 kilometer verderop gelegen Grenois, die deze dag (ook weer in een cyclus van 8 dagen) het accueil in Vézelay bemanden van het centrum van "Amis et Pèlerins de Saint-Jacques de la Voie de Vézelay". Ook van hen ontving ik een tampon (stempel) en tevens vele praktische aanwijzingen en tips.
Het zal druk worden dit weekend in Vézelay omdat de Fransen in verband met de viering van de Dag van de Arbeid en "la Fête du Muguet" (mensen overhandigen elkaar een lelietje van Dalen als geluksbrenger), een lang weekend hebben.
De Fransen zullen niet genieten van een warm weekend. Nog steeds is er sprake van nachtvorst en er is kans op regen de komende dagen. Voor de Fransen niet leuk en voor mij ook niet.
Deze middag las ik in een regionale krant een artikel over de strijd die de boeren voeren in de Chablis-regio om de wijnranken te beschermen tegen de vorst. Ik had al gezien, ook in de Champagne-regio, dat er veel vuurpotten waren gepositioneerd tussen de ranken en dat er overal hout was gestapeld. In de krant zag ik de foto's die gevoegd waren bij het artikel. De boeren en hun medewerkers zijn alle nachten in de weer om de de vuurpotten te laten branden om de vorst van de wijngaarden te verdrijven. Indrukwekkende foto's die ik weer gefotografeerd heb en die ik op FB zal plaatsen.
Deze avond ga ik niet naar de kerkdienst, maar ik wil deze avond een deel van de "adoration" meemaken in de crypte van de kerk. Gisterenavond heb ik deze crypte bezocht toen alle kerkbezoekers samen met de monniken en de religieuzen na de eucharistie in processie afdaalden in de overigens prachtige zeer oude crypte van deze Romaanse Basiliek. Tijdens de "adoration" liggen de monniken en religieuzen nederig op de grond, het hoofd gericht op een monstrans en een afbeelding van Christus. Na enige minuten eindigde deze aanbidding. Althans de meeste zusters en monniken en bezoekers verdwenen. Wat ik toen nog niet wist, maar wat ik deze ochtend hoorde van één der religieuzen, die ik in de cuisine van het "Centre Sainte-Madeleine" ontmoette, is dat de "adoration" iedere dag doorloopt tot "minuit", tot middernacht. Ieder uur wordt er één monnik en één Soeur (zuster) afgelost. Maar tot middernacht blijven ze getweeën in aanbidding. Deze avond laat wil ik een deel van deze "adoration" bijwonen.
Het gesprek in de keuken was met de uiterst opgewekte en vrolijke jonge religieuze Soeur Marie-Christine. Een heel lieve vrouw die op 25 jarige leeftijd, afkomstig uit de Auvergne, in het klooster van de Fraternité in Parijs was ingetreden. Ze had als kloosterling haar eigen naam aangehouden omdat haar ouders haar geen mooiere naam hadden kunnen geven: een combinatie van de namen van de twee personen die in het Nieuwe Testament (Maria en Christus) een centrale positie innemen. Soeur Marie-Christine was heel gelukkig in deze leefgemeenschap. Een leven dat in het teken staat van het "dienen".
Ik ben gelukkig dat ik mij rustdag heb doorgebracht op deze prachtige plek in het zuidelijkste deel van het departement Yonne. Vézelay, een aanrader, al teken ik hierbij aan dat ik als pèlerin in de situatie verkeer dat ik midden in deze gemeenschap mag vertoeven terwijl de reguliere toerist in het dorp in hotels verblijft. Een wezenlijk verschil.
In mijn jeugdjaren heb ik zeven maal Taizé in de buurt van Cluny bezocht, een Communauté, een leefgemeenschap die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op jongeren (nog steeds) heeft vanuit de gehele wereld. In de kerk van Taizé kreeg ik kippenvel van de diensten, en nu jaren later ervaar ik iets soortgelijks maar nu in de Basiliek van Vézelay.