De 24edag: Franse verbale diarree en 3PPP

Deze ochtend scheen de zon al volop. Het beloofde een mooie wandeldag te worden. De jas is in de rugzak gebleven en het vest werd daar rond het middaguur aan toegevoegd. De temperatuur was deze namiddag 25 graden en omdat het traject van de Via Companiensis loopt tussen de velden is er deze dag nauwelijks in de schaduw gelopen. Dat betekent dat mijn (kalende) hoofd met een hoofddoek wordt afgedekt om oververhitting tegen te gaan.
Gisteren had ik -met instemming van Jolande en Ans- besloten om met hen op te trekken. Het tempo van de dames ligt iets hoger dan dat van mij. Dat maakt het voor mij wat zwaar. Daar komt bij dat we deze maandag een traject van meer dan 30 kilometer moesten overbruggen. Om het einddoel van vandaag, Roffey, te bereiken hebben we uiteindelijk 33,97 kilometer afgelegd. Heel eerlijk, dat is te veel voor mij en dat ook nog eens een iets te hoog tempo. Ergo: dit was een zware dag voor mij. Vertrokken om iets voor 9 uur en gearriveerd bij de gastvrije uitbaatster van het B&B, Madame Martine Beaumont iets na 18 uur. De ontvangst was voortreffelijk. Onmiddellijk werd tekst en uitleg gegeven, een drankje geserveerd en werd de vuile was ingenomen, die door Madame vervolgens in de wasmachine werd gestopt. Het uithangen aan de waslijn in de avondwinkel moest ik zelf verzorgen.
Een en al gastvrijheid en van het diner werd genoten in haar huiskamer. In stijl! Op al het servies waren de beeltenissen terug te vinden van de Sint Jacobsschelp. Deze Madame voelt als geen ander aan hoe je vermoeide pelgrims moet verwelkomen.
En deze attitude contrasteerde in hevige mate met het gedrag van de uitbaatster in Fôret-Chenu. Gisteren bij aankomst werden we overspoeld met allerlei regels die op een sterk imperatieve wijze aan ons werden voorgeschoteld. Ik schrijf in meervoud omdat de dames Ans en Jolande gisteren in hetzelfde B&B vertoefden. Een drukke strenge Madame.
Deze ochtend was het kleine rolletje toiletpapier, dat ons gisteren ter beschikking werd gesteld, geheel op. Ik stiefelde nog voor het ontbijt door de immense tuin van Madame om een nieuw rolletje te vragen. Ik ontving echter geen toiletpapier, maar wel een volle laag verbale Franse diarree. Ik begreep uit deze kolkende woordenmassa dat het volstrekt onmogelijk was dat wij gedrieën een rolletje toiletpapier hadden gebruikt. Op hoge poten stiefelde ze naar de gîte in achtertuin. En daar begon het gefoeter opnieuw. "C'est pas possible". Kortom, er werd geen nieuwe rol toiletpapier ter beschikking gesteld. Een volstrekt belachelijke reactie van een Madame die blijkbaar haar gasten niet vertrouwt. Een disproportionele reactie, een ergerlijke emotionele uitbarsting en dat vanwege een rolletje toiletpapier. Het is toch niet eigenaardig en/of buitenproportioneel dat drie plassende en poepende pelgrims (3PPP) een klein rolletje toiletpapier "consumeren".
Het goede gevoel dat ik deze ochtend had bij het opstaan werd door deze dame in Fôret-Chenu onmiddellijk de Franse grond in geboord. Jolande, Ans en ik hebben er deze dag tijdens de wandeling nog over gesproken. "Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten", is een oud gezegde.
Onze huidige gastvrouwe, Martine, is qua performance om door een ringetje te halen. We voelen ons echt te gast en ze doet er echt alles aan om ons ook gast te laten zijn.
Vandaag dus 34 kilometers weggewerkt. Wederom in een mooie natuur. Door volstrekt uitgestorven dorpjes. In een iets grotere plaats (maar nog steeds aan te merken als een klein dorpje), in Ervy-Le-Châtel, troffen we een supermarktje, een bakker en een terrasje aan (bij een overigens gesloten café). Tijd voor de middagrust, we hadden immers al 16 kilometer afgelegd. Na een klein uurtje moest de reis weer hervat worden. Ik verlangde eigenlijk naar een langere rustpauze maar ik besefte dat er nog 16 of 17 zware kilometers zouden volgen. Tegenover La Marie, het gemeentehuis, werd ik opnieuw geconfronteerd met een paaltje langs de weg dat aangaf dat er nog 2010 kilometers mij deden scheiden van "Saint Jacques de Compostelle". Onvoorstelbaar, terwijl ik zaterdagavond in Troyes nog te horen had gekregen dat er 1800 kilometer vanaf die stad overbrugd moesten worden. Nu hadden we vanaf Troyes al weer 50 kilometer afgelegd en de 1800 kilometer waren nu getransformeerd naar 2010 kilometers. Ik weet volstrekt niet welke route de producenten van deze paal in gedachten hebben, maar dit paaltje maakte mij zeker niet extra gemotiveerd om aan het middagtraject te beginnen.
Ik heb deze dag geen andere ontmoetingen gehad dan al die ontmoetingen met Ans en Jolande, de uiterst vriendelijke Martine en de dame van het rolletje toiletpapier. Het moge duidelijk zijn dat ik gemakkelijker contact met anderen leg als ik alleen wandel. Dat heeft niets met de dames te maken, maar in je eentje stap je eerder op een ander af, althans ik doe dat.
Vandaag ontving ook een kort berichtje van Wendy Ann dat zij een kaarsje thuis voor mij had aangemaakt. Alle reacties op FB en het blog zijn hartverwarmend. In de avonduren probeer ik ze allemaal te lezen. Allemaal warme reacties, die mij enorm tot steun zijn.
Morgen heb ik geopteerd voor een relatief korte tocht. Ik ga ongeveer 20 kilometer wandelen, terwijl Ans en Jolande gekozen hebben voor een traject van 30 kilometer. Ik ga naar Chablis, de stad van de beroemde witte wijn. Een stad die omgeven wordt door wijngaarden. En deze wijngaarden staan garant voor een glooiend parcours. Er is ook regen aangekondigd. Ik kan het bijna niet geloven dat deze prachtige dag plaats gaat maken voor Pluvius.