De 22e dag: Troyes en het seminarie

Waarde volgers, geachte lezers,
Gisteren schreef ik over Anneke en het gedenksteentje dat ik dicht bij mijn hart bij mij draag. De meest warme ontmoeting die ik deze dag had was het digitale contact dat ik had met Leny, de moeder van Anneke. Zij scheef een persoonlijke reactie naar mij naar aanleiding van mijn aantekeningen van gisteren. Ik werd stil van het korte, maar krachtige bericht van Leny. Stiller, dan stil.
Ik las het bericht onderweg van Savières naar de prachtige eeuwenoude stad Troyes.
Ik was al vertrokken met een goed opgeladen accu, maar het bericht van Leny gaf mij extra energie. De 18 kilometer die ik dacht te moeten afleggen bleken er uiteindelijk 20 te zijn. Maar vanaf 9.15 uur tot aan ongeveer 13.00 uur heb ik dit traject in één ruk afgelegd. Soms voel ik dat ik het ritme te pakken heb en dan ben ik ook niet meer af te remmen. Uiteindelijk kwam ik tot stilstand bij de Cathédrale Saint Pierre et Saint Paul, de gotische kerk in het centrum van Troyes, die tussen de 13e en de 17e eeuw is gebouwd. Troyes, het Romeinse Augustabona, herbergde in de middeleeuwen een van de belangrijkste markten van de Champagnestreek. Al teken ik daarbij aan dat ik de wijngaarden al weer dagen geleden achter mij heb gelaten en dat ik nu landbouwgebieden doorkruis.
Ik ben inmiddels gisteren of vandaag een departementale grens gepasseerd. Ik ben thans in het departement Aube en dicht bij mijn onderkomen staan ook de oude gebouwen van het departementale bestuur.
Vandaag passeerde ik nog een tweede barrière. Namelijk de wezenlijke grens van 500 kilometer. Ik heb sinds die eerste april 509 kilometer gewandeld. Ik had in 1971 al eens ooit voor een goed doel met de neven Henk en Koen van Hoeckel van Lichtstad naar Lichtstad gelopen, van Parijs naar Eindhoven, maar die afstand van toen heb ik nu al overtroffen. Zoals eerder gezegd is mijn doel de weg die ik bewandel, the WAY, de CAMINO. En via die weg tracht ik uiteindelijk in Santiago de Compostela te arriveren. Vandaag heb ik geen bordjes gezien met nog het aantal af te leggen kilometers. Maar in de middag sprak ik een allervriendelijkste heer die jaren geleden de CAMINO was gestart in Troyes. "C'est mille huit cent kilomètres et c'est possible en 79 jours quand tu marche vingt six kilomètre par jour". Of woorden van gelijke strekking, maar dit vond ik toch wel een inspirerende boodschap: nog 1800 kilometer en die 79 dagen à 26 kilometer zijn voor mij niet haalbaar. Ik bouw immers een aantal rustdagen in. Te beginnen komende vrijdag, in Vézelay, al waar ik donderdag in de middag de Via Campaniensis ga afsluiten, de route van Rocroi bij de Belgisch/Franse grens, naar het voor de Caminolopers zo belangrijke Vézelay. Voor de in Nederland vertrokken pelgrims een tussenstop in het hoogtepunt van de Bourgondië. Voor nog meer pelgrims het startpunt van hun CAMINO. Slechts drie procent van alle Nederlandse pelgrims (de lopers welteverstaan) start daadwerkelijk in Nederland. De anderen in Vézelay en nog meer in Saint Jean Pied de Port aan de Franse voet van de Pyreneeën.
Gisteren maakte ik in het verslag gewag van de legende van de heilige Jacobus die in een bootje aanspoelde aan de noordwest kust van Spanje. En daar waar hij begraven werd, ontstond later het bedevaartsoord Santiago de Compostela. Tijdens dat bootreisje van de Palestijnse kust tot noordwest Spanje was het stoffelijk overschot (hij was in Palestina onthoofd) van Jacobus ten gevolge van de hoge golven overwoekerd geraakt met schelpen. Schelpen die wij later de Sint Jacobsschelp zijn gaan noemen. En deze schelp is het teken van de CAMINO. Overal onderweg komt je dit symbool tegen en vrijwel alle lopers hebben een echte Sint Jacobsschelp aan hun rugzak bevestigd. Zo ook ik. Die van mij was een verjaardagscadeau van vrienden Bart en Ingrid. Geen vreemd cadeau als je weet dat Bart toch aangemerkt moet worden als een uitermate deskundige schelpenkenner en -verzamelaar. Er is zelfs een schelp die de naam van Bart (in de wetenschappelijke Latijnse taal) draagt.
Deze dag bereikte mij ook een digitale reactie van Helga. Niet die "nep-Helga" die ik een aantal dagen geleden beschreef tijdens het ontbijt in het hotel in Montmort-Lucy. Dat was een vrouw met een "coeur noir", een zwart hart. Deze echte Helga (Moons)die ik verder niet ken, gaf mij aan een trouwe volger te zijn en zij verzekerde mij digitaal dat er "ook Helga's met een groot en kloppend hart" waren. En dat geloof ik meteen, gezien haar persoonlijke mooie woorden die zij toevoegde aan genoemde boodschap.
Ik had vandaag de smaak goed te pakken en stopte nergens onderweg voor een break. Geen ontmoetingen dus. Geen reden ook voor een stop want de eerste gelegenheid om iets te drinken kwam ik pas tegen na 17 kilometer. Bij dit punt op de rand van van Troyes dacht ik het Paradijs binnen te kunnen wandelen. Ik zag immers een groot bord met de tekst "PARADIS". Edoch, dit "paradis" was met hekken hermetisch afgesloten en het zag er zeer verwaarloosd uit. Naar een dergelijk paradijselijke omgeving ben ik echter niet op zoek. Geen ontmoetingen onderweg. Wel bij mijn aankomst op het overnachtingsadres in Troyes. Ik ben ondergebracht in "Maison Notre-Dame et l'Isle", een vroeger groot-seminarie, en thans een katholiek diocesaan centrum, waar ook pelgrims voor een pelgrimsprijsje een bed kunnen krijgen. Ik werd welkom geheten door de beheerders van het complex, Monsieur et Madame DOREL. Madame ging mij voor in het imposante complex en wees mij mijn kamer op de tweede etage. Een kale kamer, met een bed, en ook een douche en toilet. Meer heb ik niet nodig.
Ik was al vroeg in de stad, heb de kathedraal bezocht, die op mij een een enorme indruk maakte. Een geweldig bouwwerk in een imposante stad met de vele oude middeleeuwse huizen. De avondmaaltijd gebruikte ik op mijn kamer nadat ik eerder wat boodschappen had gedaan. Ook voor morgen in de ochtend. Een ontbijt wordt hier niet geserveerd. Morgen verlaat ik deze mooie stad weer op weg naar Forêt-Chenu, 27,5 kilometer ten zuiden van Troyes. Het weer is aan het omslaan in deze regio. Vandaag was het heerlijk wandelweer, de zon bleef echter achter de wolken. De temperatuur gaat morgen iets verder omlaag. Maar het zou een droge dag worden. En dat is gunstig voor mij maar ook voor het opkomstpercentage van de eerste ronde van de nationale verkiezingen. Ik heb er vandaag niets van gemerkt, ook al omdat ik op deze kamer niet beschik over een tv.
Niets te merken van de verkiezingen, ik heb deze dag echter op mijn iPad een bijzonder artikel uit de Nederlandse Volkskrant gelezen over de op handen zijnde verkiezingen in relatie tot het Franse platteland (toevallig in de regio waar ik nu vertoef),dat al heel lang alle geloof in de politiek verloren is. Het platteland zou volgens de scribent van dit meesterlijke artikel "snakken naar een sterke man (of vrouw)". In deze analyse beschrijft Peter Giesen in de editie van 22 april ook de problematiek van de ontvolking, de leegloop van het platteland, een problematiek die ik zelf, werkelijk onder ogen heb gezien bij het passeren van de vele uitgestorven dorpjes. Het platteland, "la France Profonde" zakt steeds verder weg. De protectionisten maken in deze regio morgen een grote kans om te gaan winnen van de liberalen. Een aanrader om dit artikel te lezen.
Mogelijk dat ik morgen en route iets van de verkiezingen ga zien, al verwacht ik niet dat er wachtrijen zullen staan bij de stemlokalen in de ontvolkte dorpen, die ik ook morgen weer zal passeren.
Bonne Soirée et plus tard Bonne Nuit!!