De 20e dag: Monsieur Pèlerin et les tampons

Zoals gebruikelijk nam ik om 8 uur plaats in de ontbijtzaal in het Hotel de France "Le Cézanne", gelegen in het hertje van het centrum van de eeuwenoude stad Sézanne. Ik was de enige gast in de ontbijtzaal. En er was geen personeel te bekennen. Ik nam de vrijheid om gebruik te maken van het gereedstaande sobere ontbijtbuffet. Na een half uur verscheen een jongedame die -zo bleek achteraf- multifunctioneel inzetbaar was. Ze was te traceren in de ontbijtzaal, later als schoonmaakster, als receptioniste en uiteindelijk moest ik oom de nodige pecunia aan haar overhandigen. Ik stond ingeschreven in "chambre seize" als "Monsieur Pèlerin" en de factuur werd dan ook zo te naam gesteld.
Voor vertrek wilde ik nog twee zaken afhandelen. Op de eerste plaats wilde ik een "tampon" (stempel) van het stadhuis scoren voor mijn CAMINO-paspoort. En ik wilde de beroemde kerk heel even bezichtigen. In "l'Hôtel de Ville" (het stadhuis) werd ik allerhartelijkst ontvangen en zonder enig probleem werd de stempel in het "paspoort" geplaatst. Dat is even iets anders dan in mijn woon- en startplaats Eindhoven. Daar moest ik alle zeilen bijzetten op donderdag 30 maart om het personeel van de afdeling burgerzaken (een serviceafdeling, nota bene!!!!) te bewegen een stempel te plaatsen. Santiago de Compostela, CAMINO, pelgrimage,.......begrippen waar de medewerksters nog nooit van hadden gehoord. En dat ik als burger een stempel wilde hebben voor een paspoort van het Santiago-genootschap was toch wel een uiterst eigenaardige vraag, die niet eerder aan de dames en heren was voorgelegd. Een moeizaam proces, maar uiteindelijk werd de stempel -na interventie en hulp van een gastvrouwe- alsnog geplaatst. Deze herinnering kwam weer boven toen ik zo vriendelijk in het stadhuis van Sézanne werd ontvangen.
De kerk was open en ik maakte kennis met het bijzonder fraaie interieur. Ik stak een kaars op voor mijn overleden ouders. Ik weet dat zij trots zouden zijn geweest. Mijn moeder zou mij overigens ook voor "gek" hebben verklaard. En dat bedoelde ze dan heel lief. Ik heb de grootste kaars voor hen gekocht en aangestoken.
Toen ik tegen 10 uur het hotel verliet om mijn weg naar het eindpunt van deze dag, Anglure, te aanvaarden, werd ik direct tot stilstand gebracht door een heer, die zich voorstelde als Jean Luc. Hij vertelde dat hij verantwoordelijk was voor het traject van de Via Campaniensis de regio Sézanne, maar hij gaf mij het advies een andere route te volgen om de stad te verlaten. Een uitermate eigenaardig advies voor de ontwerper van de Via Campaniensis. Maar ik heb het advies opgevolgd. Overigens zei hij dat ik een vlak stuk ("route plat") zou bewandelen. Nu zal ik waarschijnlijk Jean Luc nimmer meer ontmoeten (ik heb slechts de foto's als herinnering), maar mocht ik hem dan toch eens ooit ontmoeten dan wil ik gaarne de discussie met hem aangaan over het begrip "plat". Mijn duiding van dit begrip devieert in sterke mate van de interpretatie van het begrip van deze vriendelijke heer. De eerste kilometers moest er namelijk behoorlijk geklommen worden om het in een dal gelegen Sézanne te kunnen verlaten. Het "platte" stuk hakte er onmiddellijk in deze ochtend.
Vanaf de eerste kilometers voelde ik dat ik "pap in de benen had". Het vlotte niet, ik kreeg het ritme niet te pakken. Mogelijk waren de inspanningen van de laatste dagen toch te veel van het goede geweest. Bovendien had ik niet goed geslapen.
Na een kleine 7 kilometers besloot ik dan ook om een plaatselijke café in Saudoy op te zoeken. Nieuwe energie vergaren met een lekkere pot thee. Een tweede reden om nu al een stop te maken was gelegen in het feit dat ik -volgens het routeboek- de komende 15 kilometer geen café of bar meer zou tegenkomen. De tocht zou gecontinueerd worden langs het traject van een voormalige spoorlijn. En deze in ongerede geraakte spoorlijn passeerde geen enkel dorp meer.
In het café dacht ik nog terug aan Jolande en Ans. Ik was gister hen uit het zicht verloren en vermoedelijk zouden ze een aantal kilometers voor mij uit lopen. Toen ik na een break van ruim een uur gereed stond voor vertrek zwaaide de deur van het café open en stonden beide dames voor mijn neus. Een hartelijke en warme (her) ontmoeting. Een CAMINO-gevoel. We hebben even bijgepraat over hun ervaringen van gisteren. Uiteindelijk hadden ze Sézanne niet bereikt. Onderweg hadden ze verschillende adressen gebeld en telkens kregen ze nul op request. "Complet" was telkens het antwoord, ook van de receptionist van het hotel waar ik verbleef. En zoals ik eerder al aangaf, het hotel was vrijwel leeg. Eigenaardig! De gedachte dat ze geen slaapplaats hadden kunnen vinden in Sézanne, en bevangen door de koude, had hen doen besluiten ergens in een klein dorpje een particulier te benaderen. Daar werden ze gastvrij opgevangen. Met een bed, met lekker eten en met warmte. Ook dat is de CAMINO!
Ik heb de dames achtergelaten in het café om mijn traject te vervolgen. Ik heb ze deze dag verder niet meer gezien. Ze hadden overigens ook Anglure als einddoel voor ogen, voor hen een tocht van 30 kilometer, omdat ze deze dag gestart waren in een dorpje gelegen ten noorden van Sézanne.
Overigens verblijven ze niet in het hotel waar ik nu vertoef, want ik ben de enige gast,
De tocht na Sauvoy tot aan Anglure was een wandeling door een mooie natuur maar ik ben in die 15 kilometer niemand, maar dan ook niemand, tegengekomen. Geen wandelaars, zelfs op de stukjes die moest wandelen op een departementale route, geen enkele auto. Complete leegte, compleet alleen zijn en tegelijkertijd één zijn met je omgeving. Vijftien kilometer lang, niemand, geen omgevingsgeluiden,behoudens de geluiden uit de natuur, die ervaring had ik niet eerder opgedaan.
Het is niet eenvoudig onder woorden te brengen hoe het voelt om werkelijk helemaal niemand te ontmoeten. De "meelopers" die het verslag lezen zullen moeten proberen een idee te verkrijgen hoe dit aanvoelt.
Uiteindelijk betrad ik de gemeenschap van Anglure. Ook leeg, compleet leeg. Het "Hôtel-Restaurant de la Marie" was bij mijn aankomst om 16.30 uur nog gesloten. Ik was daarover op het moment van reservering geïnformeerd. De naam maakte mij duidelijk dat het hotel in de nabijheid van La Marie (gemeentehuis) gesitueerd moest zijn. Tijd voor een "tampon".
Om 17.15 uur opende het uiterst,maar dan ook uiterst sobere hotel-restaurant. Geen douche op de kamer, ook geen toilet. En de staat van onderhoud van het hotel zou waarschijnlijk in het ge-overgereguleerde Nederland waarschijnlijk geleid hebben tot het intrekken van de gebruikersvergunning. Om 19.30 uur werd het souper geserveerd in het restaurant waar één formicatafeltje stond. Ook in het restaurant was ik de enige gast. En de uitbaatster die mijn vier-gangen dagschotel serveerde stond tussen het serveren door de was te strijken. Een bijzonder tafereel, een "Tableau Vivant Très Exceptionel". Het was ijskoud in het restaurant en direct na de avondmaaltijd heb ik mijn bed opgezocht om op temperatuur te komen (mede met hulp van de elektrische wandkachel). En in dat bed heb ik nu dit verslag opgemaakt.
Tijd om te rusten, morgen weer een inspannende dag met een wandeling van ongeveer 25 kilometer.