De 18e dag: de lachende engel en Miniqye Huys

Toen ik deze morgen uit het slaapkamerraam keek van het B&B in Champillon in de wonderschone Champagne-streek keek naar een strak blauwe hemel en naar zonovergoten wijngaarden. Toen ik echter het venster opende werd ik daadwerkelijk wakker, want een ijskoude wind toucheerde mijn nog redelijk slapende aangezicht. Het was koud buiten. Later hoorde ik van de uitbaatster, Corinne Mille, dat de temperatuur in de nachtelijke uren was gedaald naar een paar graden boven nul, maar dat er waarschijnlijk vorst aan de grond was geweest. Een bijzonder gevaarlijke temperatuur voor de ranken op de wijngaarden. Aldus mijn vrolijke informante. Zij beschikte over een aantal velden en zij produceerde samen met haar echtgenoot hun eigen champagne. Alles, maar dan ook alles in deze streek draait om de Champagne. In de de dorpen die ik vandaag passeerde struikelde je spreekwoordelijk over de champagne-huizen. Nu ben ik als non-alcohol-innemer geen wijn- of champagnekenner, maar ik was tijdens de tocht van heden zeer onder de indruk op de eerste plaats van de omvangrijkheid en de talrijkheid van de wijngaarden, maar ook van het aantal mensen dat ik op deze wijngaarden zag werken. Niets machinaal, allemaal vakkundig handwerk. Zo ontmoette ik tijdens de wandeling tussen de wijngaarden de uiterst vriendelijke Monique Huys. Zij riep naar mij en vroeg me of ik op weg was naar Sant Jacques de Compostelle. Dit is de Franse vertaling van Santiago de Compostela. En deze Spaanse variant is in het Nederlands te vertalen als Heilige Jacobus van Compostela.
Ik antwoordde Monique dat ik inderdaad op weg was naar het Spaanse pelgrimsoord en dat ik vanuit Nederland was vertrokken. Deze mededeling mijnerzijds maakte haar enthousiast en ze deelde mij mede dat haar vader een Nederlandstalige Belg was, een Vlaming, "un Flamant". Vandaar die achternaam "Huys". Ze sprak zelf geen woord Nederlands en zij complimenteerde mij met het hanteren van de Franse taal. Naar mijn bescheiden mening was deze pluim meer gebaseerd op vriendelijkheid dan op een daadwerkelijke objectieve beoordeling van mijn woordenschat van de Franse taal. Desondanks voelde het compliment toch "goed" aan. Trots keek ik haar aan en dankte haar voor haar lieve woorden. Monique was in opdracht van haar patron, haar baas, bezig om een soort touwtjes te spannen tussen alle verschillende ranken. Een monnikenwerk. Nu begrijp ik te meer waarom Champagne door de bank genomen zeer prijzig is. De inzet van de menselijke arbeid is een zeer zeker doorslaggevende factor in de prijsstelling. Een tweede factor van een niet geringe importantie is de soort druif die wordt geteeld. Nogmaals aldus mijn informante Corinne Mille.
Het was een genot om een tijdje met Monique te babbelen en er zijn meerdere foto's gemaakt met mijn toestel, maar Monique wilde hoe dan ook een foto van mij maken met haar IPhone. En zo geschiedde. Monique was -zo schat ik in een eind veertiger. Niet helemaal duidelijk voor mij omdat zij was gekleed in echte winterse kledij, inclusief wollen muts en zonnebril.
En dat brengt mij op de weersomstandigheden van deze dinsdag. Zoals ik hierboven al meldde was het koud, wel zonnig. Maar deze zon verdween achter de wolken en toen ik even buiten Epernay wandelde op hellingen vol met wijngaarden, brak de hemel open. IJskoude regen daalde neder en ik was genoodzaakt om een "noodstop" te maken. Schuilen was nergens mogelijk en ik moest mijn rugzak afdoen om deze openen om vervolgens mijn poncho te pakken. Een inspannende gebeurtenis: rugzak moet vervolgens weer om en daarna moet de poncho door mijzelf over mij heen worden geworpen opdat de uitsparing op de achterzijde van poncho precies over de rugzak heen valt. Geen sinecure, zo kan ik u, waarde volger, mededelen. Zeker niet als het waait en de regen van een dergelijke temperatuur was dat het mijn vingers deed verstijven. Ik heb een aantal kilometers met de poncho gelopen tot aan mijn middagrustplaats in Moussy. Inmiddels scheen de zon alweer en de temperatuur onder de poncho loopt dat hevig op, waardoor er sprake is van een sterke transpiratie. Gelukkig ben ik enigszins immuun geworden voor mijn eigen geur, maar ik kan mij voorstellen dat deze geur niet gerubriceerd kan worden in de categorie "aangenaam". Later in de middag werd ik getrakteerd op een hagelbui. Niet echt aangename omstandigheden om een zware etappe af te leggen.
Tijdens mijn wandeling helling af richting Moussy dacht ik nog aan Monique en aan alle collegae van haar die tijdens dit bizarre weer door bleven werken op de wijngaarden. Niets schuilen, maar aanpoten. Bijna bij Moussy kwam Monique mij voorbij gereden in haar auto. Het was twaalf uur en dan trekken de Fransen huiswaarts voor de lunch en een soort van siësta. Ze zwaaide uiterst vriendelijk naar me. Wederom een mooie ontmoeting.
Ook de ontmoeting met mijn gastvrouwe Corinne Mille in het B&B was hartelijk. Zij was uitermate vriendelijk, ze had pretogen en lachte veel. Deze indruk die ik had van Corinne deed mij denken aan de "l'ange au sourire", de engel met de glimlach. Een heel leger van engelen omgeeft de Reimse kathedraal en deze engelen schijnen (volgens de legende) de kathedraal te beschermen. "l'ange au sourire", het beeld van de "engel met de glimlach" staat in het noordelijke portaal aan de voorzijde van de kathedraal en is, zo schat ik in, naast de twee aansprekende torens, het prachtige glas-in-lood-raam aan de voorzijde, het meest gefotografeerde onderdeel van de kathedraal. Je ziet de toeristen duidelijk zoeken naar deze lachende engel, zoals toeristen dat ook doen in het Spaanse Salamanca waar de restaurateurs van de imposante Cathedral Nueva zich in 1992 gepermitteerd hebben om een stenen duiveltje te voorzien van een astronautenpak. De "glimlachende engel" van Reims heeft een prachtige glimlach die ook ietwat geheimzinnig is. En dit beeld kwam in mij op tijdens het prettige contact met de glimlachende Corinne Mille. Een prachtige naam trouwens voor een gastvrouwe uit duizenden.
In Moussy was ik welkom in een restaurant/bar om op temperatuur te komen, wat te lunchen, en om mijn poncho weer op te bergen in mijn "sac à dos", mijn rugzak. Een leuk Frans woord dat wordt uitgesproken als "sakkadoo". Met de klemtoon op "ka".
Ik was alleen vertrokken deze ochtend. Jolande en Ans hadden besloten om de route te vervolgen op basis van de info van de Via Campaniensis. Ik besloot om een andere variant te kiezen die dwars de fraaie stad Epernay trok. Even buiten Epernay zou ik weer op de Via Campaniensis geraken. Deze ochtend nam ik dus afscheid van mijn twee Brabantse landgenoten. Mogelijk dat ik ze ergens op deze dag, of wellicht in de andere weken weer zou ontmoeten.
En zo geschiedde al ongeveer 1 uur lopen na mijn middagrust. Overigens moest er vanaf Moussy weer flink geklommen worden. Een hevige inspanning diende geleverd te worden. Achteraf besefte ik dat ik na de klim richting de kerk van Chavot geen enkele wijngaard meer heb gezien. Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed dat ik de Champagneregio heb verlaten. Nu had ik lang gepauzeerd in Moussy. Daarom was ik zeer verbaasd dat ik boven op de klim bij een pleisterplaats de dames weer ontmoette. Zij waren ook op weg naar Montmort-Lucy. Ze hadden nog geen slaapplaats gereserveerd. Het resterende traject van 18 kilometer hebben we dan weer gezamenlijk, dan weer gescheiden afgelegd. Even na 18 uur bereikte ik het Hotel de la Place in Montmort. Even later, toen ik inmiddels uitgeput even op bed lag, hoorde ik dat Ans en Jolande ook hetzelfde hotel betreden. We hebben samen gegeten, nog wat gedronken. Ik ben aan mijn twee verslagen gaan werken. Morgen scheiden onze wegen weer. Ik ga op weg naar Sézanne, een tocht van ongeveer 33 kilometer. Sézanne, een middeleeuwse stad tussen het woud van Traconne en het moeras van Saint-Gond. Het belooft een zware inspannende dag te worden. De temperatuur in Montmort is thans (middernacht) gedaald naar 2 graden (met vorst aan de grond) en de verwachting is dat bij vertrek rond 9 uur deze niet veel hoger zal zijn. Tijd om nog een aantal uren te rusten.