De 17e dag: 77 maagden en een Corneille-bril

Waarde volgers, geachte lezers,
Alsnog volgt hier het verslag van de Tweede Paasdag.
De rustdag op de Eerste Paasdag heeft mij zeer goed gedaan. Vol energie, de accu heropgeladen, stond ik deze maandagochtend om 7 uur naast mijn bed en om 7.15 uur schoof ik aan in een overbevolkte ontbijtzaal van de jeugdherberg, alwaar een groep middelbare scholieren en hun docenten op een redelijk luidruchtige Franse wijze aanwezig waren. Op geen enkele wijze echter vervelend of storend.
En daar waren ze weer, de heren de oude Russische uniformen en een jongedame die uitgedost was als een Florence Nightingale, maar dan in militaire dracht. Daar waar ik gisteren het antwoord schuldig moest blijven, waarom deze carnavaleske performance nu aan het einde van de vastentijd te aanschouwen was, én niet zoals te doen gebruikelijk vóór aanvang van de christelijke "ramadan", ging ik nu op nader onderzoek uit. De geüniformeerde personen spraken echter geen Frans, Duits of Engels. Dat onderzoek leverde dus verder geen resultaat op. De allervriendelijkste juffrouw bij de receptie bracht echter uitkomst: de geüniformeerden waren allen afkomstig uit de Ukraïne en namen deel aan herdenkingsplechtigheid in een klein dorpje ergens buiten Reims. Een herdenking die gerelateerd was aan de Eerste Wereldoorlog. 1914-1918. In íeder Frans dorpje , stad of gehucht tref je overigens een monument aan ter nagedachtenis aan de gesneuvelden van deze verschrikkelijke oorlog.
Het "probleem" had ik in ieder opgelost.
Om 8.40 uur trok ik de deur van de herberg achter mij dicht. Het had geregend deze ochtend, maar op het moment van vertrek was het droog. Het is echter niet gehele dag droog gebleven. Af en toe een bui en een straffe koude wind en een temperatuur onder de 10 graden in de middaguren.
Uiteindelijk heb ik deze dag ruim 28 kilometer afgelegd en was ik bij het B&B om 17.15 uur. Een werkelijke lange dag. Een vermoeiende dag, weliswaar door een prachtige natuur, maar zwaar vanwege een aantal zeer steile hellingen, de barre klimatologische omstandigheden en de wat warrige route beschrijving. Ik kom daar nog op terug.
Maar om 8.40 uur kon ik roepen: "Au revoir Reims". Een mooie tocht langs een kanaal in Reims leidde mij uit de stad richting het platteland, de campagne. Allerlei trimmers riepen mij toe "bon courage". Echt hartverwarmend. Minder verwarmend, en het werkte echt als een ijskoude douche, was een bordje 2 kilometer vanaf de jeugdherberg dat het nog 2400 kilometer tot Santiago de Compostela was. Ruim voor Reims was ik een bordje tegengekomen dat het mij nog ruim 2300 kilometer scheidde van het pelgrimsoord in noordwest Spanje. Die Fransen waren echt van het pad, of lijdende aan discalculie, of ik liep daadwerkelijk achteruit. Ik kon het vrijwel niet verwerken. En toch maar stappen gezet richting het zuiden.
Even buiten Reims arriveerde ik in het dorpje Trois Puits. Nu moet u weten, waarde volger, dat ik mij qua route oriënteer op basis van drie punten. Ik heb een uitgeschreven routeboek, ik heb gedetailleerde plattegronden waar de Via Campaniensis ingekleurd is en tot slot hebben vrijwilligers her en der op de route marketingstunten aangebracht. Vaak het teken van de. jacobsschelp. In de meest optimale situatie moeten deze drie bronnen volledig op elkaar zijn afgestemd. Maar in Trois Puits, de toegangspoort naar de wijngaarden in de Champagnestreek, waren deze drie bronnen niet gesynchroniseerd. Een verschrikking om dat mee te maken, als je niet weet welke aanwijzing je moet volgen. En dit onheil voltrok zich ook in Rilly la Montagne, alwaar ik waarschijnlijk 1500 meter ben omgelopen. Met een auto te verwaarlozen, maar voor een loper een ramp. In laatstgenoemde dorp had ik ook mijn middagrust in de plaatselijke Bar/Tabac, alwaar menigeen naast een kof koffie een glas Champagne nuttigde. Dat vocht wordt hier gedrongen alsof het om een glaasje frisdrank gaat. En dat midden op de dag. Alhier besloot ik gebruik te maken van het toilet, onder voorwaarde dat er sprake zou zijn van een acceptabele graad van hygiene. Tot mijn niet geringe verbazing was het toilet uiterst schoon en was de wc-bril voorzien van een Corneille-achtingen beschildering. Ik heb er ......heerlijk gezeten.
De naam van het dorp verraadde het al. Montagne....hetgeen betekende dat ik direct na mijn middagrust even buiten het dorp een berg moest beklimmen. Een berg, die de Valkenburgse Cauberg doet verbleken tot een molshoopje. Een onbeschrijflijk steigingspercentage, een kuitenbijter van de zwaarste categorie.
Boven op de berg betrad het "Forêt Domaniale du Chêne à la Vierge". Nu kreeg die naamsaanduiding een bijzondere dimensie omdat ik in de twee dorpen die eerder doorkruiste een vreemd soort tafereel of kunst had aangetroffen, die ik verder niet kon duiden. Navraag doen was niet mogelijk omdat er werkelijke geen levende wezens waren aan te treffen op de openbare weg. In een soort van stallen, waar lege voeder- of waterbakken in stonden, hingen allerlei maagdelijk witte doeken en witte dameskledij. Deze creatie "maagdelijke" uitingsvorm in combinatie met de aanduiding Vierge (maagd) in het bos deed mij vermoeden dat ik in het Rijk der Hemelen zou binnentreden, omdat er 7 x77 maagden mij zouden gaan bekoren in dit enorme bosperceel. Of mijn gedachten waren op hol geslagen of mijn fantasieën zijn bewaarheid geworden. Alleen de ware pèlerin, de echte pelgrim, zal u kunnen vertellen wat er zich in de loop der tijden in dit bos heeft afgespeeld. En dan te weten dat ik in het dorp Rilly la Montagne ook nog eens thee had gedronken van het merk "Les Jardins Impatients", de ongeduldige tuinen.......
Het was een bijzonder zware dag maar bovenal een mooie wandeling door de mooie natuur, dwars door de wijngaarden van deze beroemde streek.
Ergens in een klein gehucht, Les Haies, qua bebouwing een soort van Wassenaar van Reims, kwam ik Ans en Jolande tegen. Zittend op een bankje, genietend van een kleine maaltijd. Ze waren op weg.....naar hetzelfde B&B. Waar ik de nacht zou doorbrengen. Van de gastvrije uitbaatster kregen we een sobere avondmaaltijd geserveerd. Morgen trekken we verder, apart. Ik probeer dan Montmort-Lucy te bereiken, omdat ik er al een kamer heb geserveerd.
Helaas lag het internet eruit in het geheke dorp, waardoor er geen WiFi beschikbaar was. Het verslag opgetekend op de 17e april, echter gepubliceerd op de 18e van deze vierde maand van het jaar.