De 14e dag: Vendredi Saint et Linda

Waarde volgers, geachte lezers,
Vandaag stond de wandeltocht naar Bazancourt op de rol. Ik had nog nimmer van deze stad gehoord, maar in de wereld van de agricultuur speelt deze noord Franse stad haar deuntje mee. Er staat namelijk een groot agro-industrieel complex en er bevindt zich een gerenommeerd onderzoekscentrum op het gebied van de agro-industrie. Een wandeling die uiteindelijk iets meer dan 23 kilometer zou bedragen. Het beloofde een zonnige dag te worden en de verwachtingen zijn ook bewaarheid. Een lichte verfrissende wind maakte dat de klimatologische ingrediënten aanwezig waren om een topprestatie neer te zetten.
Rond 8 uur verliet ik mijn "cel". Ik teken daarbij aan dat deze spreekwoordelijke "cel" op geen enkele wijze te vergelijken is met een cel in een penitentiaire inrichting, de branche waarin ik een kleine dertig jaar werkzaam ben geweest. Het aantal vierkante meters mogelijk gelijk en mijn "cel" was iets soberder ingericht, maar het verschil zit natuurlijk in de vrijheidsbeneming. Ik maakte de deur van mijn tijdelijke onderkomen open en genoot met volle teugen van de vrijheid. En dat is bij de andere cel zeker niet het geval. Dat is een kooi, en al maak je er een gouden kooi van, het blijft een kooi.
Overigens besefte ik terdege dat je tijdens deze CAMINO eigenlijk ook niet meer nodig hebt dan heel basale zaken: bed, bad én brood. C'est tout! Sluit ook heel erg aan bij de gedachte van Jos en Christelle in Grandchamp, waarover ik aantal dagen geleden schreef.
Gisteravond had ik mijn verslag opgemaakt in Château-Porcien in de zaak (bar/tabac) van Chantal en Olivier Morette met de fraaie naam : Le Longchamp. Jos uit Grandchamp had mij in positieve zin gewaarschuwd voor deze uitbaters. Uiterst vriendelijke mensen. Olivier bemiddelde ook voor de slaapplaats van vandaag en hij bood gisteravond aan dat ik maar brood bij de bakker moest kopen, en wat andere zaken bij de supermarkt, en dat ik mijn ontbijt kon nuttigen in zijn etablissement. Kosteloos, over vriendelijkheid en gastvrijheid gesproken.
Klokslag 8 uur meldde ik me bij Le Longchamp en bestelde (tegen betaling natuurlijk) een thee. Al redelijk druk in de zaak waar Olivier iedere ochtend om 7 uur het bordje "fermé" omdraait.
Goed en wel aan het ontbijt begonnen, zwaaide de deur open en verscheen ten tonele Linda, door Olivier telkens aangeduid als "Linda Fou", zoiets als "Linda de gek". Zij tikte menige vaste gast telkens uitdagend en liefdevol tegen het oorlelletje. Mijn oorlel liet ze met rust en ze nam een aantal malen een "pin-up-pose" aan. De mannen in het café bleven zich concentreren op hun koffie en trokken zich niet te veel aan van Linda. Maar ook niemand wees haar af. Blijkbaar een dagelijks lokaal ritueel. Prachtig om mee te maken. Linda poseerde graag voor mij, toen ik haar vroeg of ik een foto van haar mocht maken. Ze was trots dat ik belangstelling toonde.
Mijn dag was amper begonnen en ik genoot nu al met volle teugen. Even nog een bezoekje gebracht aan de pharmacie om nieuwe pleisters in te slaan en ik kon op weg. Na enige kilometers stopte er een wagen naast mij. De chauffeur riep mij en hij zei dat ik op de verkeerde weg zat. "Saint Jacques?" was zijn openingsvraag geweest. Ik legde hem in "mijn " Franse taal uit dat ik ik wel degelijk op de goede en officiële route zat van de Via Campaniensis. Ik let hem de kaarten in mijn routeboek zien, en hij probeerde mij af te troeven met een zeer gedetailleerde kaart, die hij in zijn auto had liggen. Moet een aardig tafereel zijn geweest, twee van die eigenwijze types tegenover elkaar. Ik was echter overtuigd van mijn gelijk en ik wilde niet wijken. Ten leste bood hij mij een lift aan naar het volgende dorp Avancon. Natuurlijk heb ik dit aanbod afgeslagen, hoe vriendelijk het ook bedoeld is geweest. De middagrust genoot ik in Saint-Loup-en-Champagne, een verwijzing dat ik de Champagne-streek aan het naderen was. Klokslag 12 uur begonnen de plaatselijke kerkklokken te luiden, zo mogelijk voor het middaggebed op deze bijzondere vrijdag. Goede Vrijdag, Le Vendredi Saint. Edoch, als het luiden van de klokken gericht is geweest op het bij elkander roepen van de beminde gelovigen, dan heeft het luiden absoluut geen effect gehad. Ik heb na het luiden absoluut niemand gezien, terwijl ik er toch een ruime drie kwartier heb doorgebracht op het plaatselijke betonnen bankje voor de kerk en de Marie, het gemeentehuis. Niemand, echt niemand, ook geen automobilist.
Tijdens deze middagrust overdacht ik ook de mooie reacties die ik ontvang op Face Book of op het blog. Zo schreef vriendin Jacqueline deze ochtend: "we volgen met veel plezier en bewondering jouw tocht. Die ook beetje onze tocht wordt". Hartverwarmend en energie-opwekkend. En mijn lieve vriendin en ex-collega Hilde schreef gisteravond laat: "je verslagen zijn ontzettend leuk en zo beeldend geschreven en je loopt met jou in gedachten mee". Gedachten ter overdenking op dat harde betonnen bankje in dat volstrekt lege dorpje.
Ondertussen bereikte mij het bericht van het thuisfront, van mijn steun en toeverlaat, Lia, dat zij tot overeenstemming was gekomen met Bever Oudoorsport. Ik kan hier op lokatie een nieuwe camel bag kopen, de oude defecte bag naar Lia sturen met daarbij gevoegd het Franse aankoopbewijs, en de financiële compensatie vindt dan in Nederland plaats. Weer een zorg minder, nu alleen nog op zaterdag in Reims op zoek naar een speciaalzaak waar het merk Osprey verkocht wordt. En ik heb niet veel tijd morgen op paaszaterdag. Ik moet eerst 17 kilometer overbruggen. Daarna mij eerst aanmelden bij het centrum voor pelgrims in de kathedraal. Zij zorgen ervoor dat ik een geschikt en goedkoop onderkomen heb in Reims. En nadien dus nog die speciaalzaak zien te vinden.
Rond 16 uur deze namiddag melde ik mij voor een "tampon", een stempel bij het de Marie in Bazancourt, de eindbestemming voor deze dag. Ik had deze ochtend al vernomen dat de gemeenteherberg bezet was. Niet met pelgrims, maar de zaal zou benut worden voor een feest. Olivier Morette had verder gebeld. Het hotel was dicht in het weekend(!!!!!) en uiteindelijk vond hij een bed en een ontbijt bij een lokale boer.
Na mijn stempeltje trok ik eerst naar een lokaal etablissement om een koude drank te nuttigen. Om 17 uur meldde ik mij bij Dominique en Chantale Leclere, en hun volwassen zoon Marc Antoine. Ik kon zelfs kiezen of ik liever Engels of Frans sprak. Het was naar mijn idee de "heerboer" van het dorp, met een prachtig statig herenhuis/boerderij. Een prachtig pand uit 1850 op een fraai perceel. Gastvrij werd ik ontvangen en naar mijn kamer geleid. Voor een prikkie wederom bed, bad en brood. En warmte, want het koelt buiten sterk af. Ik warm mij nu bij het schrijven van dit verslag aan een goed werkende centrale verwarming en aan alle hartelijke en zeker warme reacties van de vele volgers.
Gisteren eindigde ik met "ik ruik Reims". Dat doe ik nog steeds. Toch wederom een markant punt wat ik ga bereiken.
Nog even dit verslag kopiëren en ook op FB plaatsen. Op FB plaats ik ook foto's en video's. Ik heb daar ruimte ter beschikking. Op deze blog mag ik in zijn totaliteit slechts 150 foto's plaatsen. Tijdens mijn rustdag zal ik bezien of dat kan upgraden. En anders waarde volgers, "be me friend on FB".
Ik sluit deze mooie Vendredi Saint af. Denk nog terug aan het prachtige traject van deze dag, kilometers alleen, helemaal alleen, langs kolossaal omvangrijke velden koolzaad, en ik denk nog terug aan het begin van deze dag......aan Linda. Misschien wel "de gerespecteerde Maria Magdelena" van het fraaie Château-Porcien.