De 11e dag: de honden en de Sound of Silence

Geachte lezer, waarde volger,
De ochtend van deze 11e wandeldag had een ander karakter dan alle andere dagen sinds 1 april. Op de normale tijd de wekker af laten gaan in de gîte communale. Iets na 7 uren stond ik naast mijn bed en ik kan u mededelen dat ik heel goed geslapen heb. Anders dan andere dagen omdat ik dit maal voor een eigen ontbijt moest zorgen. Op weg dus naar de bakker en de slager. Vervolgens ook de apotheek bezocht om een soort van Leukopor te kopen. Geld opgenomen bij de bank, de markt bezocht om wat fruit te kopen en na opening van het plaatselijke postkantoor een pakketje aangeboden om naar het thuisdadres in Nederland te sturen. Een pakketje van een kleine kilo, minder ballast dus. Spullen waarvan ik zeker weet of waarvan ik denk dat ik de tocht kan vervolgen zonder dat deze spullen in mijn rugzak zitten. Zo heb ik de routekaart van de Via Monastica niet meer nodig, een landkaart van België. En ook niet een tube Gehwol, omdat deze crème voor mijn voeten een contraproductief effect had. Mijn voeten werden door deze zalf uiterst week, hetgeen mogelijk de oorzaak geweest kan zijn van de enorme blaar op de derde dag. Ik heb ook ontdekt dat ik beschermhoesjes van de telefoon en de krachtige powerbank niet gebruikte. Verder nog wat kleinigheden "van de hand gedaan". Per saldo is de rugzak bijna 1 kilo lichter geworden. Een genoegen, zo kan ik u melden.
Tijdens het winkelen kwam ik het Nederlandse stel, Jan en Irma, tegen op het centrale plein van Rocroi. Ze zouden deze avond in het zelfde B&B belanden als ik, in Aubigny-les-Pothées, op ongeveer 22,5 kilometer afstand van Rocroi. Een leuk vooruitzicht om hen daar weer te ontmoeten.
Na het shoppen en het ontbijt heb ik de gîte keurig opgeruimd en heb ik wat dankwoorden geschreven in het gastenboek. Mijn vertrektijd was derhalve aan de relatief late kant: om 11 uur zette ik mijn eerste stappen met de rugzak om. Ik had er zin en het weer was als goed te kwalificeren. In het zonnetje lopen, wel met een frisse wind, maar die voelde ik zowat de gehele dag in de rug. Kortom, de ingrediënten waren aanwezig om er een mooie wandeldag van te maken.
En het is een geweldige dag geworden. De Franse zusterorganisatie van het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap is erin geslaagd om een fantastisch mooie tocht uit te stippelen. Ik volgde "hun" route op basis van het routeboek dat ik in Nederland had aangeschaft. Wel enig gewicht, maar dan heb je ook een document, waarin routes zijn uitgeschreven, kaarten zijn gevoegd, en waarin ook overnachtingsadressen zijn opgenomen.
Vandaag heeft deze etappe van de Via Campaniensis mij door een geweldige natuur geleid. Heuvelachtig, tussen de weilanden, door de bossen. En altijd ver weg van de drukke wegen. Ik heb vandaag uren alleen doorgebracht op paden in een fabelachtig mooie natuur, soms onderbroken met het passeren van kleine dorpjes, waarvan zelfs de de meeste Fransen zelf niet van het bestaan op de hoogte zijn. In een van die dorpjes werd ik begeleid door een hond. Nu heb ik het niet zo zeer op honden en zeker niet op de blaffende viervoeters. Maar deze hond liep rustig met mij mee, en als ik niet volgde, keek hij eens vragend om. Ik denk dat hij 3/4 kilometer bij mij is gebleven. Toen bleef hij stilstaan, keek nog eens naar mij en keerde om. Waarschijnlijk wachtend op de volgende pèlerin.
Ik weet niet hoe het u vergaat, waarde volger, als je urenlang alleen in bos loopt met alleen die geluiden die de wind en de vogels produceren? Ik begon heel zacht te neurien en wel twee voor mij bekende nummers. Het eerste is het prachtige La Montagne van Jean Ferrat, dat later in Nederland bekend is geworden in de uitvoering van Wim Sonneveld: "Het Dorp". De beelden van de videoclip met Jean Ferrat in een heuvelachtig gebied flitsten door mijn hoofd. De prachtige muziek van Ferrat weerklonk in mijn hoofd.
En de absolute stilte, met alleen het geluid van enige vogels, inspireerde mij om de Sound of Silence uiterst zacht te zingen. Het zal wel enigszins vals hebben geklonken, maar in mijn beleving klonk het als engelenmuziek.
Even verder op, in het gehucht Chilly, bemerkte ik dat het water dat ik mijn camel-bag had opgeslagen, geheel verbruikt was. Het was warm, en ik had inmiddels dus gedurende de eerste 12 kilometer, twee liter water genuttigd. Nu zijn deze gehuchtjes op het platteland bijna uitgestorven en als je iemand iets zou willen aandoen op de openbare weg zul je snel bedrogen uitkomen. Leeg, geen mens te aanschouwen. Aan de rand van dat gehuchtje zou ik mijn geplande middagrust tot uitvoer brengen. Ik nam plaats op een muurtje van een woonhuis en na enige minuten verscheen de eigenaar van het pand. Ik kwam in gesprek met hem, nadat ik hem had gevraagd of hij water aan mij ter beschikking wilde stellen. "Pas du problème". Ik vulde mijn waterreservoir. Ik zag hem allemaal met kruiwagens met hout sjouwen. Hij was zich aan het voorbereiden voor de komende winter. Regeren is vooruitzien moet deze monsieur Richard Galloy gedacht hebben, immers de lente van 2017 heeft pas een paar weken geleden een aanvang genomen. En deze Richard Galloy deed mij onmiddellijk denken aan een Limburgse gast, die ik ieder jaar op de door mij zo geliefde Zeeuwse camping 't Hoekje tegenkom. Hij heet officieel Paul, maar iedereen kent hem als Poellie. Een uiterst sympathieke en gastvrije persoonlijkheid. En ook deze Franse Poellie, deze Richard, was vriendelijk en zijn goedgeaardheid kwam mede tot uitdrukkking nadat hij mij zomaar uit het niets een ijskoud (half liter) blikje Cola Zero kwam aanbieden. Heerlijk, zeker als u weet dat ik naast water en thee slechts deze, in de ogen van velen vermaledijde, frisdrank pleeg te nuttigen. Alsof er een Frans engeltje over mijn tong plaste.
Overigens was deze Monsieur Galloy eigenaar van een jachthond. En deze jachthond heeft zowat drie kwartier bij mij in de buurt staan blaffen. Geen enkel signaal voor de eigenaar van deze viervoeter om hem of haar tot stilte te manen. De hond probeerde indruk op mij te maken en hij of zij is daarin ook geslaagd. Dat versterkte zelfs toen het beest een artificieel jachtslachtoffer begon te verscheuren. Een grote stoffen pop, stoffen beest, wat het vroeger ooit geweest moest zijn. Hevig grommend werd het slachtoffer dezes van links naar rechts geslingerd. En ik moet bekennen, het maakte een onuitwisbare indruk op mij. Voor alle zekerheid had ik mijn wandelstokken in mijn directe nabijheid gezet om een mogelijke interventie uit te voeren als de hond op de gedachte zou kunnen komen om een Nederlandse been te gaan verorberen. Een heerlijke ontmoeting met de Franse Poellie, iets minder met zijn viervoeter.
Ik was verheugd toen ik het blaffende wapengekletter achter mij kon laten. Nog ruim 10 kilometer af te leggen en ik was blij dat ik weer voldoende water had ingeslagen. Per saldo heb ik op deze redelijk warme dag behoudens de halve liter Cola Zero ongeveer 4 1/2 water ingenomen.
De laatste kilometers waren redelijk zwaar, maar ik liep wel op een geweldige ondergrond:gras.
Ik was verheugd dat ik Aubigny-les-Pothées kon binnentreden. Toch ook met dubbel gevoel. Een jaar geleden werd ex-collega en kennis Peter Nelissen juist in dit dorp, lopend aan de linkerzijde van de rijbaan, van achter aangereden door een automobiliste die in slaap was gevallen. Gelukkig kan Peter het verhaal nog immer navertellen maar de gevolgen waren bijna desastreus en Peter is nog steeds bezig met het revalidatieproces. Ik ben ook altijd op mijn hoede als ik op een route National of route departemental loop.
Met een dubbel gevoel bereikte ik dus het dorp waar ik de nacht zou gaan doorbrengen. En dat dubbele gevoel kreeg een nog meer bijzondere dimensie toen ik bemerkte dat ik nog ongeveer 750 meter klimmend moest afleggen. Het huis was gevestigd op de top van een heuvel. Jan en Irma waren een uurtje eerder gearriveerd en samen met hen, twee andere Franse gasten en de uitbaters hebben we van een heerlijke avondmaaltijd genoten. De man des huizes, Monsieur Jean-Marie keek zeer vreemd op dat ik Franse kaas nuttigde zonder Franse wijn te drinken. Iets wat in mijn ogen als een normaal iets beschreven kan worden , maar wat hem toch wel hevig de wenkbrauwen deed fronzen. En dat gebeurde bij mij ook toen hij aangaf dat Amsterdam gelegen was bij de Nederlands/Belgische grens. Ieder mens heeft zijn eigen eigenaardigheden, zo dacht ik. Tijd voor het verslag en het bed. Morgen staat er een tocht van 25 kilometer op de rol. Voor mij en ook voor Jan en Irma. Op donderdag breken zij echter de route af. Zij keren huiswaarts omdat Irma na het Paasweekend het werk moet hervatten. Zij doen de CAMINO in etappes. Mijn CAMINO gaat ijs en weder dienende nog drie maanden door. Nog een 2100 kilometer zal ik nog bewandelen.