De 9e dag: "Dimanche des Rameaux", een lange dag
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
09 April 2017 | Frankrijk, Haybes
Waarde volger, geachte lezer,
Vandaag was het palmzondag: "Dimanche des Rameaux". U kent wellicht het verhaal achter deze zondag, de laatste zondag van de vasten en precies één week voor Pasen. Palmzondag is de eerste dag van de Goede Week. Het is maar dat u het weet. Ik ga u dat verhaal over Palmzondag in dit verslag niet uit de doeken doen. Slechts één puntje wil ik er uitlichten. Namelijk het gegeven dat Jezus gezeten op een ezel of een veulen de stad Jerusalem binnen trok. Voor mij geen Jeruzalem op de horizon, maar wat waren er momenten op deze dag dat ik graag op een ezel of een veulen had gezeten. Het was immers een zeer warme (25 graden) dag die begon in Hastière-par-Delà in België en die om 21.15 uur eindigde in Haybes in Frankrijk. Mijn tocht had een aanvang genomen rond 10 uur en ik had mij voorgenomen ongeveer 22 of 23 km te overbruggen. Het is anders gelopen, letterlijk en figuurlijk. Na 32 kilometers ben ik neergestreken in een mooi klein dorpje in Frankrijk aan de Maas. Ik had eerder willen stoppen maar in de dorpen die ik eerder passeerde waren geen hotels of B&B te vinden. Dorpen zonder winkels, met alleen nog maar een aantal bewoonde huizen. Voor mijn vertrek was ik gewaarschuwd dat ik dit zou kunnen meemaken. Daarbij mag overigens niet onbelicht blijven dat ik deze palmzondagse ellende zelf over mij heb afgeroepen omdat ik na het passeren van het bijzonder mooie stadje Hierges een eigen vervolgtraject in gedachten had. Een kortere variant met naar verwachting niet te veel klimwerk. Het klopte als een bus, echter alleen geen plaats om te overnachten en uiteindelijk het laatste uur op een donkere Route Nationale waar de Fransen als bezetenen rijden. Lampjes aan voor en achter op de rugzak, maar er waren meerdere momenten dat ik een veilige spot zocht in de berm. Een dergelijke wandeling op een drukke weg met maniakale chauffeurs is vanaf nu voor mij niet meer aan de orde.
Op mijn hele tocht deze dag heb ik niets merkt dat Palmzondag werd gevierd. Voor wat de Fransen betreft is dat mogelijk ook wel te begrijpen: zij behoren volgens mij tot het "katholicisme light". Ik heb wel eens gehoord dat ze in hun gehele leven maar een aantal keren de kerk bezoeken. Na de geboorte om gedoopt te worden, bij de viering van de Eerste Communie, bij hun huwelijk en bij hun eigen uitvaart. Natuurlijk zijn ze mogelijk tussentijds wel eens bij Monsieur le Curé geweest om te biechten, al heb ik daar mijn twijfels bij omdat het niet onbekend is dat de wereldse moraal van de Fransen duidelijk afwijkt van de canonieke (kerkelijke) moraal. Neem als voorbeeld de door de Kerk voorgeschreven monogamie. Naar mijn idee hebben de Fransen dit woord uit hun vocabulaire gegumd hetgeen impliceert dat daarover dus ook niet te biecht hoeft te worden gegaan.
Kortom, ik ben in Frankrijk. Één van de grenzen die ik vandaag rond het middaguur bij Givet heb overschreden. Dat voelde goed aan en als ik de officiële Via Monastica had gevolgd was ik deze avond weer in België uitgekomen. Niet goed voor mijn psyche en derhalve besloot ik een andere variant te kiezen, met alle gevolgen van dien, hetgeen achteraf bezien ook niet te kwalificeren is als "erg ondersteunend" voor mijn psyche.
Er waren deze dag nog twee barrières die werden overschreden: op de eerste plaats was dat het passeren van de 200e kilometer ook ergens bij de Franse grensplaats Givet en tenslotte werd mijn dagrecord gebroken: 32 kilometer op één dag, dat had ik nog niet gehaald.
Nog steeds onder de indruk van het mooie B&B vertrok ik deze ochtend. Ik liet een paar zeer fraaie woorden achter in het gastenboek. Daarbij las ik ook de tekst van een andere CAMINO-loopster die ongeveer 2 dagen voor mij loopt. Ik hoorde van de uitbaatster van het B&B "Au Plaisier" dat deze dame een geestelijk verzorgster was in een gevangenis in Wallonië. Dat schepte natuurlijk een epistolaire band. Ik las aandachtig wat zij geschreven had: "pelgrimeren is bidden met de benen en af en toe doet het deugd de benen te laten rusten en het lichaam en ziel te verwennen". Mooie woorden, en dat geldt iedere avond ook voor mij. Heerlijk om de benen niets te laten doen.
Maar dat rusten kan niet direct een aanvang nemen bij aankomst op de plaats waar overnacht zal gaan worden. Het is een vast ritueel aan het worden. Gehele rugzak uitpakken, douchen en vervolgens kleding wassen. Ben je toch even mee bezig. Doe ik met de hand en ik gebruik hiervoor een stuk Dove-zeep. Overigens is dat stuk zeep ook mijn shampoo en tevens ook de scheerzeep. Een tip die ik ooit gekregen had van een passant tijdens mijn excercities in Eindhoven. Scheelt in gewicht.
Vandaag een lange dag met weinig ontmoetingen. Ik belicht er toch drie. Tijdens mijn middagrust vroeg ik aan een Fransoos of hij een foto van mij wilde maken. Verontwaardigd keek hij mij aan. Hij was bezig met eten en zijn blik deed mij denken aan de gedachte dat ik daarbij Givet een eerste doodzonde had gedaan: een Fransman storen tijdens zijn eten!!!!. Ik wachtte geduldig en toen hij alles verorberd had was er tijd om een foto te maken.
Onderweg was ik door mij watervoorraad heen en ik heb ik in een kleine dorpje een man aangesproken of hij drinkbaar water voor mij had. Dat was geen enkel probleem voor de man die zich voorstelde als Obinio. Niet een echte Franse naam dacht ik. Hij bleek afkomstig te zijn uit het Italiaanse Sardinië.
En 5 kilometer voor de meet kwam een verliefd jong koppel op mij af. Ze wensten mij veel moed op de laatste kilometers. Dat steuntje in de rug van Benoît en Jessee had ik heel hard nodig. Zo aardig van mensen om je zo aanmoedigen. Ik merk daarbij wel op, en het zijn slechts de eerste indrukken, dat de Fransen in vergelijking met de Belgen wat gereserveerder reageren. We zullen het merken in de komende dagen. Morgen staat een relatief korte etappe van 20 kilometer op de rol. Ik hoop Rocroi te bereiken. Eindpunt van de Via Monastica en startpunt van het tweede deel van de route vanuit Nederland naar Santiago de Compostela. Het is al ruim na middernacht. Tijd om de benen en de ziel te verwennen..............
Vandaag was het palmzondag: "Dimanche des Rameaux". U kent wellicht het verhaal achter deze zondag, de laatste zondag van de vasten en precies één week voor Pasen. Palmzondag is de eerste dag van de Goede Week. Het is maar dat u het weet. Ik ga u dat verhaal over Palmzondag in dit verslag niet uit de doeken doen. Slechts één puntje wil ik er uitlichten. Namelijk het gegeven dat Jezus gezeten op een ezel of een veulen de stad Jerusalem binnen trok. Voor mij geen Jeruzalem op de horizon, maar wat waren er momenten op deze dag dat ik graag op een ezel of een veulen had gezeten. Het was immers een zeer warme (25 graden) dag die begon in Hastière-par-Delà in België en die om 21.15 uur eindigde in Haybes in Frankrijk. Mijn tocht had een aanvang genomen rond 10 uur en ik had mij voorgenomen ongeveer 22 of 23 km te overbruggen. Het is anders gelopen, letterlijk en figuurlijk. Na 32 kilometers ben ik neergestreken in een mooi klein dorpje in Frankrijk aan de Maas. Ik had eerder willen stoppen maar in de dorpen die ik eerder passeerde waren geen hotels of B&B te vinden. Dorpen zonder winkels, met alleen nog maar een aantal bewoonde huizen. Voor mijn vertrek was ik gewaarschuwd dat ik dit zou kunnen meemaken. Daarbij mag overigens niet onbelicht blijven dat ik deze palmzondagse ellende zelf over mij heb afgeroepen omdat ik na het passeren van het bijzonder mooie stadje Hierges een eigen vervolgtraject in gedachten had. Een kortere variant met naar verwachting niet te veel klimwerk. Het klopte als een bus, echter alleen geen plaats om te overnachten en uiteindelijk het laatste uur op een donkere Route Nationale waar de Fransen als bezetenen rijden. Lampjes aan voor en achter op de rugzak, maar er waren meerdere momenten dat ik een veilige spot zocht in de berm. Een dergelijke wandeling op een drukke weg met maniakale chauffeurs is vanaf nu voor mij niet meer aan de orde.
Op mijn hele tocht deze dag heb ik niets merkt dat Palmzondag werd gevierd. Voor wat de Fransen betreft is dat mogelijk ook wel te begrijpen: zij behoren volgens mij tot het "katholicisme light". Ik heb wel eens gehoord dat ze in hun gehele leven maar een aantal keren de kerk bezoeken. Na de geboorte om gedoopt te worden, bij de viering van de Eerste Communie, bij hun huwelijk en bij hun eigen uitvaart. Natuurlijk zijn ze mogelijk tussentijds wel eens bij Monsieur le Curé geweest om te biechten, al heb ik daar mijn twijfels bij omdat het niet onbekend is dat de wereldse moraal van de Fransen duidelijk afwijkt van de canonieke (kerkelijke) moraal. Neem als voorbeeld de door de Kerk voorgeschreven monogamie. Naar mijn idee hebben de Fransen dit woord uit hun vocabulaire gegumd hetgeen impliceert dat daarover dus ook niet te biecht hoeft te worden gegaan.
Kortom, ik ben in Frankrijk. Één van de grenzen die ik vandaag rond het middaguur bij Givet heb overschreden. Dat voelde goed aan en als ik de officiële Via Monastica had gevolgd was ik deze avond weer in België uitgekomen. Niet goed voor mijn psyche en derhalve besloot ik een andere variant te kiezen, met alle gevolgen van dien, hetgeen achteraf bezien ook niet te kwalificeren is als "erg ondersteunend" voor mijn psyche.
Er waren deze dag nog twee barrières die werden overschreden: op de eerste plaats was dat het passeren van de 200e kilometer ook ergens bij de Franse grensplaats Givet en tenslotte werd mijn dagrecord gebroken: 32 kilometer op één dag, dat had ik nog niet gehaald.
Nog steeds onder de indruk van het mooie B&B vertrok ik deze ochtend. Ik liet een paar zeer fraaie woorden achter in het gastenboek. Daarbij las ik ook de tekst van een andere CAMINO-loopster die ongeveer 2 dagen voor mij loopt. Ik hoorde van de uitbaatster van het B&B "Au Plaisier" dat deze dame een geestelijk verzorgster was in een gevangenis in Wallonië. Dat schepte natuurlijk een epistolaire band. Ik las aandachtig wat zij geschreven had: "pelgrimeren is bidden met de benen en af en toe doet het deugd de benen te laten rusten en het lichaam en ziel te verwennen". Mooie woorden, en dat geldt iedere avond ook voor mij. Heerlijk om de benen niets te laten doen.
Maar dat rusten kan niet direct een aanvang nemen bij aankomst op de plaats waar overnacht zal gaan worden. Het is een vast ritueel aan het worden. Gehele rugzak uitpakken, douchen en vervolgens kleding wassen. Ben je toch even mee bezig. Doe ik met de hand en ik gebruik hiervoor een stuk Dove-zeep. Overigens is dat stuk zeep ook mijn shampoo en tevens ook de scheerzeep. Een tip die ik ooit gekregen had van een passant tijdens mijn excercities in Eindhoven. Scheelt in gewicht.
Vandaag een lange dag met weinig ontmoetingen. Ik belicht er toch drie. Tijdens mijn middagrust vroeg ik aan een Fransoos of hij een foto van mij wilde maken. Verontwaardigd keek hij mij aan. Hij was bezig met eten en zijn blik deed mij denken aan de gedachte dat ik daarbij Givet een eerste doodzonde had gedaan: een Fransman storen tijdens zijn eten!!!!. Ik wachtte geduldig en toen hij alles verorberd had was er tijd om een foto te maken.
Onderweg was ik door mij watervoorraad heen en ik heb ik in een kleine dorpje een man aangesproken of hij drinkbaar water voor mij had. Dat was geen enkel probleem voor de man die zich voorstelde als Obinio. Niet een echte Franse naam dacht ik. Hij bleek afkomstig te zijn uit het Italiaanse Sardinië.
En 5 kilometer voor de meet kwam een verliefd jong koppel op mij af. Ze wensten mij veel moed op de laatste kilometers. Dat steuntje in de rug van Benoît en Jessee had ik heel hard nodig. Zo aardig van mensen om je zo aanmoedigen. Ik merk daarbij wel op, en het zijn slechts de eerste indrukken, dat de Fransen in vergelijking met de Belgen wat gereserveerder reageren. We zullen het merken in de komende dagen. Morgen staat een relatief korte etappe van 20 kilometer op de rol. Ik hoop Rocroi te bereiken. Eindpunt van de Via Monastica en startpunt van het tweede deel van de route vanuit Nederland naar Santiago de Compostela. Het is al ruim na middernacht. Tijd om de benen en de ziel te verwennen..............
-
10 April 2017 - 08:18
Marco Schonewille:
Hallo Ton,
Wat een onderneming! Respect. Ik geniet van jouw reisverhalen en wens je heel veel kracht en moed voor het vervolg. Pas goed op jezelf!
Groet,
Marco -
10 April 2017 - 09:21
Ad Den Hartog:
Hoi die Ton
Wat heb jij een uithoudingsvermogen/doorzettingsvermogen.
Wat een succes maar jou kennende haal jij de eindsprint wel.
Steek daar dan een kaarsje voor mijn op.
Ook de hartelijke groeten van je vriend Erik hij volgt je op de voet en leest
aandachtig jou dagelijkse verslagen.
Een prettige verdere voettocht.
Groetjes,
Ad,Ernie en Erik
-
10 April 2017 - 10:00
Dolf:
Ton,
Heerlijk om iedere dag weer een stukje te lezen en je zo op deze bijzondere reis te vergezellen.
Succes weer vandaag! -
10 April 2017 - 17:33
Dinges:
Ha, Antonio,
Ik heb net weer zitten smullen van 2 van jouw prachtige columns, nu al mooi om te bundelen. (M'n laptopje een paar dagen niet aangehad.)
Zaterdag hebben we met 11 man een zelf in elkaar geprutste maaltijd met de eerste asperges van de koude grond dit jaar. Flink overgoten met prima champagne, rechtstreeks uit die regio en de nodige glazen wijn, van elke kleur wat wils. Ik kan je melden, dat de asperges van Maasbree van een zeldzaam goede kwaliteit zijn. Dat heb jij dan weer gemist!!!!
Maar ja, zondag stond de afwas nog op het aanrecht! Nu hoor ik je al zeggen dat ik daar sowieso thuis hoor! Hahahaha! En ik ben één van de weinige, die absoluut geen afwasmachine wil!
Enfin, ik had me ook al heel lang gestoord aan de overvolle vloer (en de rest!!!) in de berging en al de spinnenwebben zo groot als vette wagenwielen, dat ik Jan, alhoewel een beetje onwillig in eerste instantie, zover kreeg om mij lief mee te helpen om alles naar buiten te dragen. En ja, het weer was daar zeker ook prachtig voor. En i.p.v. de fiets te pakken, waren we al doende toch flink in beweging! Wat een pracht en ruimte toen we er mee klaar waren: de schuur blinkt je tegemoet en ik kan gewoon alles weer vinden. Dat had als gevolg, dat ik vanmorgen met een overvolle auto richting Het Goed getogen ben, waar ze zelfs met al die nogal stoffige spulletjes weer zeer mee in hun nopjes bleken.
Daarom liep ik dus wel een beetje achter met jouw verhalen, maar ik hoop dat je het ook leuk vindt, om even te lezen hoe geweldig saai, maar wel heerlijk!, ons leventje voort kabbelt: heel gelukkig met een schone schuur!!!!!
Ik vind het geweldig, dat je zo goed bezig bent. Jij komt er wel. Gelukkig kun je die lange uren, dat je alleen maar eens iets tegen een koe of zo kunt zeggen en verder stil moet zijn!!!! 's avonds alles even aan het elektronische papier toevertrouwen en dat vinden wij weer heel fijn.
Ben benieuwd, wat je vandaag weer hebt beleefd!?
Lieve groet en dikke kus en probeer je die voortreffelijke voetmassage, die ik je nu niet werkelijk kan geven, maar in gedachten te ondergaan. Ik weet zeker, dat je daar enorm van opknapt!
Marian -
11 April 2017 - 20:23
Janine:
Dat je al in Frankrijk bent!
Het lijkt al alsof het heel gewoon is, maar je bent al heel Belgie door gelopen!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
