De 6e dag: Ingrid en het paard van Sinterklaas
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
06 April 2017 | België, Profondeville
Waarde lezer, geachte volger, deze zesde dag, met een tocht van 28 km op de agenda, zal mij nog lang heugen. De eerste 23 km verliepen gesmeerd en het lijkt erop dat deze diesel op toeren begint te geraken. Ondanks de regen tot 11 uur en de koude werden de eerste 11 kilometer afgelegd in ongeveer 140 minuten. Een mooi resultaat en ik vond een rustplaats in een beschut bushokje. Ik moest deze rustperiode echter voortijdig afbreken omdat ik voelde dat de koude een bijzonder negatief effect zou kunnen hebben op mijn gestel.
De ochtend was overigens mooi begonnen. En dan heb ik het niet over de klimatologische opstandigen. Mijn gastvrouwe wist dat "Irene-gevoel", waarover ik gister berichtte, weer op te roepen. Een fantastisch ontbijt, pure natuur. Maar bovenal bijzonder waren twee andere momenten. Allereerst bood zij mij aan bij het ontbijt dat ik een keuze mocht maken uit vijf keramische borden. Als "inhalige" Ollander vroeg ik mij direct af hoe ik dit aanbod op een vriendelijke wijze kon afslaan omdat het transporteren van een zwaar keramisch bord in mijn rugzak onmiddellijk een aanslag zou kunnen zijn op het welbevinden van mijn rug. Ik besefte echter dat deze kasteelvrouwe nooit een pélegrin zou fêteren op een bord. En die gedachte werd bewaarheid, ieder bord had vanwege aangebrachte symbolen een bijzondere betekenis. Ik mocht een keuze maken op welk bord ik mijn ontbijt wenste te nuttigen. Ik koos voor het bord met vier CAMINO-lopers achter elkaar. Het ontbijt smaakte uitstekend: eigen bereid brood, geitenkaas, eigen gemaakte jam.
Het tweede markte was het volgende. Iedere dag voor vertrek vul ik de in mijn rugzak geïntegreerde camel-bag met 1 1/2 tot 2 liter water. De Belgische uitbaters bieden dan over het algemeen flessen bronwater aan. Maar zo niet "mijn Irene": zij stond er op dat ik water zou meenemen dat zij eerst in een karaf goot met daarin op de bodem Egyptisch bladgoud. Door de aanwezigheid van dit kostbare edelmetaal ontstond bij het vullen van de karaf een vortex: een draaiende beweging in het fluïdum. Warempel.....voorwaar ik zeg u....het geschiedde. Dit kolkende water zou mij de rest van de dag energie verstrekken. En...ik zat inderdaad vol energie, tot en met de 23e kilometer. Het afscheid in Cortil Wodon was hartelijken warm.
Terug naar die 23e kilometer. Toen volgde een klim even buiten Namen, afgeweken van de Maasroute, die zijn weerga niet kent. Stijgingspercentages boven de 15 procent werkten als een bijna lethaal gif op mijn spieren. De klim was ongeveer 2 kilometer lang. Ik was afgeweken van de traditionele route om via een kortere weg mijn domus voor deze dag te bereiken. Maar deze kortere route had een enorme impact. En de laatste 400 meter van deze etappe op weg naar Ingrid's B&B in een gehucht onder de rook van Profondeville waren zwaarder dan zwaar. Later hoorde ik van de uitbaatster, Ingrid Savenants een van oor oorsprong Vlaamse, dat fietsende CAMINO-bangers meestal dit laatste traject lopend afleggen. Meer dan uitgeput arriveerde ik bij Ingrid, die mij aanbood onmiddellijk naar een supermarkt te brengen om geld te pinnen en boodschappen te doen. De avondmaaltijd moest immers deze keer door de scribent van dit verslag zelf geproduceerd worden. Een bijzondere ontmoeting met de 77 jarige Ingrid, die binnen een geringe periode veel lief en leed met mij deelde. Niet alles om dit verslag op te nemen. Wel dat ze in de laatste 6 maanden haar echtgenoot en dochter had verloren. Een kranige vrouw, een vechtster, die tijdens het onderhoud met mij ook af en toe korte gesprekjes voerde met haar papegaai Koko.
Drie andere ontmoetingen op deze dag mogen niet onvermeld blijven: op de eerste plaats is dat de "ontmoeting" met de stad Namen, met haar Citadel die majestueus boven de stad uitrijst. Gelukkig behoefde ik deze -bij supporters van de wielersport zeer bekende- "muur van Namen" niet te betreden. Op de tweede plaats was daar de eerste ontmoeting met een aanduiding dat ik op de CAMINO was. Het bord met daarop de schelp als betekenisvol symbool. Ik moet waarde lezer bekennen dat dit werkelijk iets met mij deed. Ik werd er warm van, zoals ik gisteren ook de warmte had ervaren bij de 600 jaar oude eik in Cortil Wodon.
En dat brengt mij bij mijn derde ontmoeting: in de buurt van Cortil Wodon hoorde ik achter mij, nadat ik enige kilometers had afgelegd, het geluid van een met hoefijzers beslagen paard.
Het geluid naderde, en naderde. Het geluid werd sterker. En plots zag ik dicht naast mij het enorme hoofd van een schimmel. Ik had niet direct associaties met de intocht, dan wel uittocht van Sint Nicolaas. Neen verre van dat. Op dit in mijn ogen reusachtige paard, het was ook slechts enige centimeters van mij verwijderd, zat een zeer charmante amazone. Zij zocht contact met mij, bood mij overigens geen lift aan. Ze is gedurende een aantal honderden meters naast mij gebleven. Hartverwarmend. Toen spoorde zij het paard aan en verdween zij uiteindelijk uit mijn beeld. Ik spoorde mij vervolgens aan om deze etappe, op weg naar Ingrid, te voltooien.
Morgen plan ik een kortere etappe in. Ik probeer te overnachten in de Abdij van Leffe bij Dinant. Alleen de religieuzen namen deze avond om 20 uur de telefoon niet meer op. Of aan het bidden......of aan de Leffe?
De ochtend was overigens mooi begonnen. En dan heb ik het niet over de klimatologische opstandigen. Mijn gastvrouwe wist dat "Irene-gevoel", waarover ik gister berichtte, weer op te roepen. Een fantastisch ontbijt, pure natuur. Maar bovenal bijzonder waren twee andere momenten. Allereerst bood zij mij aan bij het ontbijt dat ik een keuze mocht maken uit vijf keramische borden. Als "inhalige" Ollander vroeg ik mij direct af hoe ik dit aanbod op een vriendelijke wijze kon afslaan omdat het transporteren van een zwaar keramisch bord in mijn rugzak onmiddellijk een aanslag zou kunnen zijn op het welbevinden van mijn rug. Ik besefte echter dat deze kasteelvrouwe nooit een pélegrin zou fêteren op een bord. En die gedachte werd bewaarheid, ieder bord had vanwege aangebrachte symbolen een bijzondere betekenis. Ik mocht een keuze maken op welk bord ik mijn ontbijt wenste te nuttigen. Ik koos voor het bord met vier CAMINO-lopers achter elkaar. Het ontbijt smaakte uitstekend: eigen bereid brood, geitenkaas, eigen gemaakte jam.
Het tweede markte was het volgende. Iedere dag voor vertrek vul ik de in mijn rugzak geïntegreerde camel-bag met 1 1/2 tot 2 liter water. De Belgische uitbaters bieden dan over het algemeen flessen bronwater aan. Maar zo niet "mijn Irene": zij stond er op dat ik water zou meenemen dat zij eerst in een karaf goot met daarin op de bodem Egyptisch bladgoud. Door de aanwezigheid van dit kostbare edelmetaal ontstond bij het vullen van de karaf een vortex: een draaiende beweging in het fluïdum. Warempel.....voorwaar ik zeg u....het geschiedde. Dit kolkende water zou mij de rest van de dag energie verstrekken. En...ik zat inderdaad vol energie, tot en met de 23e kilometer. Het afscheid in Cortil Wodon was hartelijken warm.
Terug naar die 23e kilometer. Toen volgde een klim even buiten Namen, afgeweken van de Maasroute, die zijn weerga niet kent. Stijgingspercentages boven de 15 procent werkten als een bijna lethaal gif op mijn spieren. De klim was ongeveer 2 kilometer lang. Ik was afgeweken van de traditionele route om via een kortere weg mijn domus voor deze dag te bereiken. Maar deze kortere route had een enorme impact. En de laatste 400 meter van deze etappe op weg naar Ingrid's B&B in een gehucht onder de rook van Profondeville waren zwaarder dan zwaar. Later hoorde ik van de uitbaatster, Ingrid Savenants een van oor oorsprong Vlaamse, dat fietsende CAMINO-bangers meestal dit laatste traject lopend afleggen. Meer dan uitgeput arriveerde ik bij Ingrid, die mij aanbood onmiddellijk naar een supermarkt te brengen om geld te pinnen en boodschappen te doen. De avondmaaltijd moest immers deze keer door de scribent van dit verslag zelf geproduceerd worden. Een bijzondere ontmoeting met de 77 jarige Ingrid, die binnen een geringe periode veel lief en leed met mij deelde. Niet alles om dit verslag op te nemen. Wel dat ze in de laatste 6 maanden haar echtgenoot en dochter had verloren. Een kranige vrouw, een vechtster, die tijdens het onderhoud met mij ook af en toe korte gesprekjes voerde met haar papegaai Koko.
Drie andere ontmoetingen op deze dag mogen niet onvermeld blijven: op de eerste plaats is dat de "ontmoeting" met de stad Namen, met haar Citadel die majestueus boven de stad uitrijst. Gelukkig behoefde ik deze -bij supporters van de wielersport zeer bekende- "muur van Namen" niet te betreden. Op de tweede plaats was daar de eerste ontmoeting met een aanduiding dat ik op de CAMINO was. Het bord met daarop de schelp als betekenisvol symbool. Ik moet waarde lezer bekennen dat dit werkelijk iets met mij deed. Ik werd er warm van, zoals ik gisteren ook de warmte had ervaren bij de 600 jaar oude eik in Cortil Wodon.
En dat brengt mij bij mijn derde ontmoeting: in de buurt van Cortil Wodon hoorde ik achter mij, nadat ik enige kilometers had afgelegd, het geluid van een met hoefijzers beslagen paard.
Het geluid naderde, en naderde. Het geluid werd sterker. En plots zag ik dicht naast mij het enorme hoofd van een schimmel. Ik had niet direct associaties met de intocht, dan wel uittocht van Sint Nicolaas. Neen verre van dat. Op dit in mijn ogen reusachtige paard, het was ook slechts enige centimeters van mij verwijderd, zat een zeer charmante amazone. Zij zocht contact met mij, bood mij overigens geen lift aan. Ze is gedurende een aantal honderden meters naast mij gebleven. Hartverwarmend. Toen spoorde zij het paard aan en verdween zij uiteindelijk uit mijn beeld. Ik spoorde mij vervolgens aan om deze etappe, op weg naar Ingrid, te voltooien.
Morgen plan ik een kortere etappe in. Ik probeer te overnachten in de Abdij van Leffe bij Dinant. Alleen de religieuzen namen deze avond om 20 uur de telefoon niet meer op. Of aan het bidden......of aan de Leffe?
-
07 April 2017 - 07:00
Ton De Bont:
Hallo caminoke,
Ton, ik geniet iedere dag van je prachtig verhaal, geweldig.
Ik verwacht dat al je verhalen een goede 1e plaats kunnen opleveren als boekenweek geschenk voor volgend jaar !!
Kijk weer uit naar je volgend verslag, groeten vanuit Lommel.
Ton. -
07 April 2017 - 08:53
Tonnie:
Ton, geweldig, wat je in dit korte stukje al meegemaakt hebt.
Ben benieuwd naar de volgende verhalen. Blijf het volgen.
Je kan het mooi vertellen. Spannend. -
07 April 2017 - 09:03
Mieke:
Goede morgen Ton
Elke dag lees ik met plezier je verslag ik wist wel dat je goed kon praten, maar voor schrijven doe je niet onder geweldig.Ton nog heel veel plezier met lopen en geniet. -
07 April 2017 - 15:45
Jan:
Dag Ton,
Je komt echt heel goed op dreef vind ik. Ik vind je verhalen iedere dag leuk en boeiend om te lezen. Je verteltrant over de CAMINO en de ontmoetingen prikkelt de fantasie over de personen, het landschap en de plaatsen. Ga verder.
Groet,
Jan -
07 April 2017 - 19:39
Dinges:
Ha Antonio, Ik ben nu al hebberig geworden naar je verhalen, wat moet dat nog worden? 't Is wat anderen al hebben opgemerkt: je schrijft nog mooier dan dat je spreekt! Het is een genoegen om je ervaringen te lezen.
Gelukkig kun je goed leven met je blaar!? Ik hoor je er tenminste niet meer over.
Wel vraag ik me af, hoe het in de Pyreneeën moet? Maar ja, daar ben je nog lang niet, dus zo'n heuveltje is een goede oefening. Verder vind ik je daggemiddelde best hoog liggen, hoor, ik wil je natuurlijk niet ontmoedigen!
Ben benieuwd naar je verslag van vandaag, ik kan niet wachten.
Beentjes omhoog, lieve groet, Marian.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley