De 56e dag: Marcel, kokend bloed en Stine Jensen

Het was deze dag werkelijk bloedheet en ik had de idee dat "mijn bloed kookte". Voor het eerst, nu ik deze namiddag zekerheid had dat ik niet door het hoge gras hoefde te stappen (mijn angst voor teken!) heb ik het onderste deel van de broekspijpen afgeritst. Het was onvoorstelbaar warm en toch een traject afgelegd van 29.5 kilometer. Van Roquefort naar het -qua omvang- redelijke stadje Mont-de-Marsan. Dit stadje kent ongeveer 30.000 inwoners en is een arrondissementele hoofdstad (niet dé departementale hoofdstad).
Ik arriveerde laat in de middag in de "Refuge associatif Les Amis de Saint Jacques des Landes". Gesitueerd in het centrum in een voormalig badhuis 'Bains-Douches'. Een mooi onderkomen waar ik met een gelukje een eigen kamer kon bemachtigen. Deze nacht verblijven hier nog 5 andere pelgrims. Nog steeds Clement ("Monsieur Haricot") en Guy uit Frankrijk en deze keer drie Nederlandse Pelgrims. Vader en dochter, Dick en Iris Plessius uit respectievelijk Zevenaar en Amsterdam en de op 19 maart in Geldrop vertrokken Wil van der Velden. Wil woont in een kerkdorp van Geldrop, Zesgehuchten, en was in zijn werkzame carrière directeur van een basisschool. Hij loopt van thuis uit in één ruk naar Santiago de Compostela. Dat geldt niet voor genoemde vader en dochter. Vorig jaar begonnen in Vézelay en geëindigd in Saint-Foy-la-Grande. Een week geleden in laatstgenoemde dorp de draad weer opgepakt om dit jaar door te lopen naar Burgos in Noord-Spanje. Volgend jaar wordt dan daar weer de draad opgepakt. Het lopen van de CAMINO verspreid over diverse jaren lijkt mij een enorme opgave. Ieder jaar weer opnieuw opladen, gemotiveerd zijn. Wellicht dat dat vader en dochter er anders naar kijken, maar het is ook een kaal feit dat Iris ook niet meer tijd beschikbaar heeft vanwege haar baan. Vader Dick (64) is sinds enige jaren met vroegpensioen en Wil is "en retraite" (pensioen). Een genot overigens om weer in mijn moerstaal van gedachten te kunnen wisselen. Een paar dagen geleden had ik Bazas al zulk een goed gevoel toen ik avondje en ochtend Engels kon praten met mijn Nieuw Zeelandse gastheer en -vrouwe, maar......een avondje Nederlands overtreft eigenlijk alles.
Vandaag kwam ik in Bougue, ik maakte daar vanwege de hitte een extra tussenstop na ongeveer 20 kilometer, een bijzondere "pelgrim" tegen. Het was de Duitser Marcel uit Stuttgart. Marcel loopt de CAMINO in omgekeerde volgorde. Dat was overigens niet zijn initiële bedoeling. Hij maakte een wandeltocht door Spanje en kwam op de route van de CAMINO terecht. Ergens in Noord-Spanje. Hij is niet in Santiago de Compostela geweest. Maar hij pakte het idee op om vanuit Spanje via de route terug naar Duitsland te lopen. Dat lukt hem niet qua tijd, gaf hij meteen aan. Maar volgend jaar zou hij de CAMINO gaan lopen vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago. Een bijzonder mens met een ingewikkelde opdracht voor nu. Ingewikkeld omdat je de bewegwijzering niet (meteen) ziet en bovendien had hij geen routeboek. Een bijzondere man met een bijzonder hoofddeksel met zeer veel veren erop. Hij wilde graag met hoed op de foto. En aldus geschiedde.
Het was dus heel warm deze dag en met name de laatste 10 kilometers kon er wat in de schaduw gelopen worden. Het traject, kaarsrecht van Bougue naar Mont-de-Marsan, "La Voie Verte", liep over een voormalig spoorwegtraject van de SNCF (de Franse spoorwegen) dat was opgewaardeerd tot een fiets- en wandelpad. Een prachtig traject om over te fietsen of te wandelen, maar niet in een temperatuur die als tropisch aangemerkt kan worden. De meeste Fransen waren niet te zien en genoten waarschijnlijk van de extra vrije dag direct na Hemelvaartsdag (Ascension). Een heerlijk lang weekend.
Het vertrek in Roquefort was rond de klok van 7.30 uur en de aankomst vandaag was rond 17 uur. Een lange dag die met name vanwege de hitte veel energie heeft gekost. Morgen staat er echter een tocht van 20 kilometer op de rol. Het belooft weer heel warm te worden.
Overigens, hoe lang de tocht ook is, ervaar ik iedere dag weer het tweede en het laatste uur van de wandeling als bijzonder zwaar en inspannend. De eerste 5 kilometer in het eerste uur verlopen (uitzondering daargelaten) over het algemeen prima. Dat tempo is in het tweede uur niet meer vast te houden, althans niet door mij. En die sprong van kilometer 5 naar kilometer 10 verloopt in mijn beleving tergend langzaam. Het laatste uur begint de vermoeidheid significant door te werken. Het eindpunt wil maar niet dichterbij komen en somtijds heb ik het absurde idee dat het eindpunt steeds verder weg wordt gepositioneerd. Een vreemde gedachtegang, maar het speelt vaak door mijn hoofd. Het gevoel (van uiterste vermoeidheid) verdringt in deze de ratio in alle opzichten. En nogmaals, het heeft niets met de hitte te maken, want deze beleving over dat tweede en het laatste uur is ook manifest aanwezig op regendagen of "normale" droge dagen.
Mijn zeer goede vriend Geert stuurde mij gisteren een artikel van de filosofe Stine Jensen over de "waarheidswandeling". Een artikel dat gerelateerd is aan de CAMINO. Geert vroeg mij of ik mij hierin herkende. Vele pelgrims zijn op zoek, op zoek naar zichzelf, op zoek naar de waarheid of naar hun waarheid. Een leuk artikel. Een ieder heeft zijn eigen beweegreden om deze tocht te maken, van huis uit in één beweging (wat maar een beperkt aantal mensen doet), verspreid over meerdere jaren, of vanuit Vézelay, Limoges of vanuit het dorp aan de Franse voet van de Pyreneeën.
Voor mij gelden er drie motieven: ik vind het een sportieve uitdaging, ik ben benieuwd wat het met mij doet om zo lang van huis weg te zijn, weg te zijn uit mijn comfort-zone. Het derde motief is veeleer gekoppeld aan mijn vroegere baan. De gevangenisstraf (de ontneming van de vrijheid) als straf in ons strafrecht bestaat ruim 200 jaren (echt niet langer). In vroegere jaren kon je wel opgesloten worden in het kader van een soort voorarrest, maar de opsluiting (het incarcereren) als straf bestond nog niet. Er bestond een breed scala van vaak wrede straffen, maar er was ook een bijzondere variant, namelijk de pelgrimage. Een pelgrimage naar Rome of bijvoorbeeld naar Santiago de Compostela.
En dat moet een zeer bijzondere straf zijn geweest. Je werd in wezen buiten de stadsmuren geplaatst, genoot derhalve niet meer de bescherming van die stad en zijn burgers, en moest via onherbergzame wegen (zonder moderne communicatieapparatuur) naar Santiago trekken, terwijl de pelgrim mogelijkerwijs een ontelbaar aantal struikrovers en ander schorriemorrie zou "ontmoeten". Kortom, een letterlijk levensgevaarlijke tocht. En daarna niet retour met trein, bus of vliegtuig.....
Ik wilde dat met de gemakken van deze tijd (rugzak, gsm, schoeisel etc) wel eens meemaken. Ik vind mijn CAMINO al zo verschrikkelijk zwaar, voor hen die deze tocht als straf moesten maken in vroegere jaren moet dit een "hel" zijn geweest.
Nog steeds krijg ik via het blog en via Facebook heel veel leuke reactie. Steunend, hartverwarmend en lief. Ik kan niet op iedere reactie reageren, maar dat zal de lezer ongetwijfeld begrijpen. Soms zie ik door de bomen het bos niet meer, en in dit opzicht moet ik toch nog rechtzetten dat ik behalve van Renée en Sterre ook het artikel over de jongedame uit de regio Helmond, die in de tweede week van mei is vertrokken met haar geleende ezel, ook kreeg toegestuurd van mijn "neefje" Jasper uit Nuenen, die mij op de voet volgt.
Ik vroeg mij een paar dagen geleden hoe het met deze dame en de ézel zou vergaan. Blijkbaar heeft de regionale pers ér geen aandacht meer aan besteed, want ik heb geen berichten hieromtrent meer onder ogen gehad.
Ook deze dag, deze vrijdag, de laatste dag mijn achtste week, komt ten einde. Morgen het begin van mijn negende week. In deze negende week nader ik de Pyreneeën meer en meer. Het aantal refuges dat de pelgrims ter beschikking staat in het traject naar Saint-Jean-Pied-de-Port is niet meer talrijk. Het wordt nu dagelijks puzzelen hoe de tocht qua indeling verder gecontinueerd moet worden. Een uitdagende opgave.