De 52e dag: het kaas-dessert en Christoffe

De wandeling van vandaag is voortreffelijk verlopen. Ik was om 17 uur na 27.5 kilometer op de plaats van bestemming: het zeer kleine dorpje Pondaurat. Pondaurat is meer dan een gehucht, het is een zelfstandige gemeente en er is een schooltje in het dorpje gevestigd. Maar verder is er behalve La Mairie (gemeentehuis) en een postagentschap, die beiden een aantal uren per week zijn geopend, helemaal niets.
Deze ochtend ben ik rond 8.30 uur vertrokken uit Saint-Ferme. Bij vertrek liep ik met Marc en ook die uitermate vreemde "snijboon" Clement had zich bij ons aangesloten. Hij koos echter na een aantal kilometer (zonder overleg of enige vooraankondiging) een andere route. Hij week niet alleen van de route van de Camino af, maar hij liep richting zuid-zuid-oost terwijl we echt koers moeten houden op zuid-zuid-west willen we ooit de Pyreneeën bereiken. Iedereen creëert zijn eigen CAMINO. Maar de keuze van Clement was wel een zeer eigenaardige. Overigens kwamen Marc en ik hem later weer tegen in het prachtige stadje La Réole. Waarom hij is omgelopen is ons tot op heden nog steeds volstrekt onduidelijk.
Ik moet terugkomen op een drietal punten uit het verslag van gisteren.
Zo beschreef ik Marc gisteren als een vijftiger, maar in werkelijkheid is hij 64. Marc is een uiterst sympathieke, rustige en vriendelijke persoonlijkheid. Ik heb met hem op deze dag opgelopen tot in La Réole. Daar blijft hij slapen, maar daar breekt hij ook voor een korte stop zijn CAMINO af. Hij keert morgen per trein morgen vanuit La Réole via Bordeaux en Parijs terug naar Valenciennes (10 kilometer van de Frans/Belgische grens). Over 10 dagen pakt hij in La Réole de draad weer op en vervolgt hij zijn CAMINO. Marc keert voor even terug naar zijn nog werkende echtgenote. Zelf is hij "en retraite" (met pensioen). In zijn werkzame leven was hij zoals hij het zelf zei een "infirmière psy", een psychiatrisch verpleegkundige. Wellicht heeft dat een gezonde band tussen Marc en mij teweeg gebracht; ik heb immers ruim 10 jaren als maatschappelijk werkende gewerkt in een forensisch psychiatrische kliniek in Eindhoven. Ik vermeld altijd zeer nadrukkelijk dat ik er op de loonlijst heb gestaan om te expliciteren dat er van een klinische behandeling mijnerzijds geen sprake is geweest. Ik ben mij bewust van mijn eigen eigenaardigheden en er zullen vele diagnoses op mij van toepassing zijn, maar ik heb ruim 10 jaren lang op werkdagen de kliniek op het einde van de werkdag weer kunnen verlaten.
Het afscheid van Marc in La Réole was zeer hartelijk. Hij is nog met mij meegelopen naar de brug over de Garonne. Die rivier moest ik voor mijn tocht oversteken. Marc bleef op de noordelijke oever achter. Hij zwaaide hartelijk.
Het tweede punt uit het verslag dat een nadere toelichting cq correctie vereist is de passage waarin ik beschreef, dat na de Franse revolutie de departementen een naam kregen genoemd naar de belangrijkste rivier uit dat departement. Ik heb daar geen reacties op ontvangen, hetgeen overigens niet betekent dat iedereen dit als zoete koek geslikt heeft. Maar de informatie die ik heb verstrekt is niet geel correct. De meeste departementen hebben een naam van een rivier, maar er zijn ook departementen naar bergen of bergketens genoemd. Zoals bijvoorbeeld Les Hautes-Alpes en Les Hautes-Pyrenees. En er zijn departementen die noch naar een rivier noch naar een berg(keten) zijn genoemd, bijvoorbeeld het departement Les Landes (de naam van een bos). Dan is dat weer (ongevraagd) rechtgezet.
Overigens ga ik dat bos van Les Landes over een aantal dagen naderen en dat vereist enige voorbereiding. In het routeboek wordt ook aangegeven dat er op deze route door dat gigantische bos geen refuges (slaapplaatsen) zijn, maar ook helemaal geen winkels. Dit betekent een zeer lange tocht (minimaal 35 kilometer) en dat er voldoende proviand moet worden ingeslagen vóór het passeren van dat bos.
De herindeling van Frankrijk in departementen was een rechtstreeks gevolg van de revolutie. Frankrijk kende voor de revolutie vele graafschappen of hertogdommen met de adel aan de macht. Zo was de Perigord met Périgueux als hoofdstad een voormalig graafschap. Maar de revolutionairen onder aanvoering van Robespierre maakten in 1789 deze geografische indeling en hun leiding figuurlijk, maar ook letterlijk "een kopje kleiner".
Een derde nadere precisiering betreft de klimatologische omstandigheden van deze dag. Er was aangekondigd dat het een zeer warme dag zou worden. In de ochtenduren voor vertrek waren echter de eerste regendruppels waar te nemen. We zijn echter zonder poncho vertrokken. Na 10 kilometer wandelen was de keuze: of schuilen of doorlopen met poncho. De keuze was niet moeilijk te maken. We waren tot aan rust. We kozen voor het schuilen. Ergens op een privé-terras van een afgesloten huis. Er zat ook onweer in de lucht, maar deze bleef (gelukkig) op afstand.
De bui was van korte duur, de donkere wolken trokken weg. De zon had vrij spel en het werd bloedheet en zo kon de temperatuur oplopen tot ongeveer 30 graden. Maar ook deze dag dus wederom geen algeheel droge dag.
Als je over het platteland door Frankrijk sjokt val het op dat er heel veel honden de vaak omheinde percelen bewaken. En deze honden slaan aan als je als pelgrim passeert. Gisteren schoot er echter onverwacht een hond de weg op en kwam zeer dreigend op mij af. Ik had voor vertrek al gelezen dat het verstandig was om de hond met de batton (wandelstok) op gepaste afstand te houden. Dat advies heb ik opgevolgd, terwijl ik rustig bleef doorlopen. Je schrikt je wezenloos van deze blaffende viervoeters. Vandaag moest ik glimlachen omdat er in een omheinde tuin twee chihuahua's het perceel bewaakten. De eigenaren hadden (waarschijnlijk met een knipoog) een bordje op de muur de geplaatst, waarop te lezen was dat het terrein bewaakt werd door die keffertjes.
Na een de ruime middagpauze in La Réole ontmoette ik onderweg Guy weer die gisteravond elders domicilie had gekozen voor een overnachting. Hij zou deze avond ook elders overnachten. Maar tot mijn niet geringe verbazing arriveerde hij ongeveer 1 uur na mij bij Huize Jamain. De door hem gereserveerde plaats elders was door omstandigheden niet beschikbaar en daarom was hij uitgeweken naar hetzelfde adres waar ik mij al gesetteld had. Bij een uiterst vriendelijk echtpaar. Michel en Nicole Jamain ontvingen mij zeer warm en hartelijk. De 70-jarige Nicole wenste wel gezoend te worden bij aankomst en zorgde dat mijn aankomst voorzien werd van een "aperitief", zoals zij het noemde. Een pak vruchtensap, verse kersen en aardbeien, twee soorten cake en water. Zo'n ontvangst had ik niet eerder meegemaakt. Verder liepen er nog twee kleinkinderen (July van 12 en Maëva van 9) rond en een redelijk zwakbegaafde zoon, Christoffe (46). Ik weet niet of de term "redelijk zwakbegaafd" tegenwoordig nog gehanteerd mag worden, maar het was in ieder geval de oudste zoon des huizes met een significante verstandelijke beperking. Een beweeglijke zoon. Dan zat hij weer voor mij, dan weer achter me. Verder heeft hij de bijzondere eigenschap dat hij menig materiaal tussen zijn tenen verwijderde en dat hij met enige regelmaat over zijn kruis wrijft. Wat mij betreft moet dat allemaal mogelijk zijn. Maar het kreeg deze avond toch een andere dimensie toen ik zag dat zoonlief actief participeerde bij het opdienen van de avondmaaltijd. Ik ben wel wat gewend maar toch bleef de gedachte door mijn hoofd spelen dat het kaas-dessert mogelijk deze keer ook voorzien was van een door Christoffe aangeleverde tenenkaas.
Verder smaakte het "repas" (avondmaaltijd) voortreffelijk.
De familie Jamain, zo werd aan tafel verteld, maakt zich op voor een familiefeest op 3 juni aanstaande. Het moment om stil te staan bij het feit dat Nicole en Michel 50 jaren geleden in de echt zijn verbonden.
Michel bood mij nog aan om morgen om 6 uur mee gaan vissen. Een uurtje. In de Garonne. Vriendelijk aangeboden, maar ik laat deze beker gaarne aan mij voorbijgaan. Ik kan het verorberen van een vis zeer op prijs stellen. Het vissen zelf, de activiteit kan mij niet bekoren.
De dag loopt ten einde. De komende dagen zal het echt heel warm worden. Ik neem daarom wat extra rust, wat betekent dat ik probeer om 23 uur in bed te liggen.